________________
ભાવનાબેધ એછે ન થતાં અધિક થતે ગયે. ઔષધ માત્ર દાહજવરનાં હિતેષી થતાં ગયાં. કેઈ ઔષધ એવું ન મળ્યું કે જેને દાહજવરથી કિંચિત્ પણ દ્વેષ હોય! નિપુણ વૈદે કાયર થયા; અને રાજેશ્વર પણ એ મહાવ્યાધિથી કંટાળે પામી ગયા. તેને ટાળનાર પુરુષની શોધ ચેબાજુ ચાલતી હતી. મહાકુશળ એક વેદ મળે તેણે મલયગિરિ ચંદનનું વિલેપન કરવા સૂચવન કર્યું. મનેરમાં રાણુઓ તે ચંદનને ઘસવામાં રેકાઈ. તે ચંદન ઘસવાથી હાથમાં પહેરેલાં કંકણને સમુદાય પ્રત્યેક રાણું કને ખળભળાટ કરવા મંડી પડ્યો. મિથિલેશના અંગમાં એક દાહ જવરની અસહ્ય વેદના તે હતી. અને બીજી આ કંકણના કેલાહલથી ઉત્પન્ન થઈ. ખળભળાટ ખમી શક્યા નહીં, એટલે તેણે રાણીઓને આજ્ઞા કરી કે તમે ચંદન ન ઘસે, કાં ખળભળાટ કરે છે? મારાથી એ ખળભળાટ સહન થઈ શક્તા નથી. એક મહાવ્યાધિથી હું ગ્રહાયે છું. અને આ બીજે વ્યાધિતુલ્ય કેલાહલ થાય છે, તે અસહ્ય છે. સઘળી રાણીઓએ એકેકે કંકણુ મંગળ દાખલ રાખી કંકણ સમુદાયને ત્યાગ કર્યો એટલે તે ખળભળાટ શાંત થયે. નમિરાજે રાણીઓને કહ્યું : “તમે શું ચંદન ઘસવું બંધ કર્યું?” રાણીઓએ જણાવ્યું કે “ના. માત્ર કેલાહલ શાંત થવા માટે એકેકું કંકણ રાખી, બીજાં કંકણ પરિત્યાગી અમે ચંદન ઘસીએ છીએ. કંકણને સમૂહ હવે અમે હાથમાં રાખ્યું નથી, તેથી ખળભળાટ થતું નથી.” રાણીઓનાં આટલાં વચને સાંભળ્યાં ત્યાં તે નમિરાજને રોમેરોમ એકત્વ સિદ્ધ થયું વ્યાપી ગયું અને મમત્વ ટળી ગયું: “ખરે! ઝાઝાં મળે
