________________
મેક્ષમાળા વિચાર કરી અંતઃકરણને પૂછવું કે શું તાત્પર્ય મળ્યું? તે તાત્પર્યમાંથી હેય, રેય અને ઉપાદેય શું છે? એમ કરવાથી આખો ગ્રંથ સમજી શકાશે. હદય કેમળ થશે; વિચારશક્તિ ખીલશે અને જૈનતત્ત્વ પર રૂડી શ્રદ્ધા થશે. આ ગ્રંથ કંઈ પઠન કરવારૂપ નથી, મનન કરવારૂપ છે. અર્થરૂપ કેળવણું એમાં જ છે. તે પેજના બાલાવબોધ રૂપ છે. વિવેચન અને “પ્રજ્ઞાવબોધ ભાગ ભિન્ન છે, આ એમાને એક કકડે છે, છતાં સામાન્ય તસ્વરૂપ છે. '
સ્વભાષા સંબંધી જેને સારું જ્ઞાન છે; અને નવ તત્વ તેમજ સામાન્ય પ્રકરણ ગ્રંથે જે સમજી શકે છે તેવાઓને આ ગ્રંથ વિશેષ બેધદાયક થશે. આટલી તે અવશ્ય ભલામણ છે કે નાના બાળકને આ શિક્ષાપાઠનું તાત્પર્ય સમજણરૂપે સવિધિ આપવું.
જ્ઞાનશાળાના વિદ્યાર્થીઓને શિક્ષાપાઠ મુખપાઠે કરાવવા, ને વારંવાર સમજાવવા. જે જે ગ્રંથની એ માટે સહાય લેવી ઘટે તે લેવી. એક બે વાર પુસ્તક પૂર્ણ શીખી રહ્યા પછી અવળેથી ચલાવવું.
આ પુસ્તક ભણું હું ધારું છું કે, સુસવ કટાક્ષદ્રષ્ટિથી નહીં જોશે. બહુ ઊંડા ઊતરતાં આ મેક્ષમાળા મેક્ષના કારણરૂપ થઈ પડશે! મધ્યસ્થતાથી એમાં તત્ત્વજ્ઞાન અને શીલ બેધવાને ઉદ્દેશ છે.
આ પુસ્તક પ્રસિદ્ધ કરવાને મુખ્ય હેતુ ઊછરતા બાળ યુવાને અવિવેકી વિદ્યા પામી આત્મસિદ્ધિથી ભ્રષ્ટ થાય છે તે ભ્રષ્ટતા અટકાવવાને પણ છે.
