________________
સંતતિ પ્રત્યે માબાપનું કર્તવ્ય પિશાક - લગ્ન સમયે બહુ ભારે પિશાક વર, વહુ અને તેના લાગતાવળગતાઓએ ધારણ કરવો જોઈએ જ, પછી ભલે ઘર પહોંચતું હોય કે ન હેય. એટલું જ નહિ બલકે વહુ માટે ૨૫-૨૫ વસ્ત્રોની જોડ અને તે પણ બહુ ભારે કિંમતની આપવી જ જોઈએ; તે વિના સારું ન દેખાય, એવો રિવાજ સમાજમાં ચાલુ છે. જ્યારે આ રિવાજ પ્રથમ ચાલુ થયો હશે ત્યારે તે આખા સમાજને માટે ફરજિયાત નહિ જ, હેય. કારણ કે સૌ કોઈ તેવા ધનાઢ્ય હોતા નથી. પણ આજે તે કન્યાવિક્રય કરે કે વૃદ્ધવિવાહ કરે; પરંતુ આ બધું તે કરવું જ જોઈએ, એવો રિવાજ સમાજમાં રૂઢ થઈ ગયો છે. અને આજે તે એ કુરૂઢિના પરિણામે અનેક ગુપ્ત પાપ આચરવાં પડે છે.
આવાં વસ્ત્રોમાં કઈ જાતની શોભા છે તે સમજાતું નથી. તેવાં બારીક વસ્ત્રોમાં કેટલી હિંસા, કેટલી આર્થિક મુશ્કેલી વગેરે પડે છે, તે જાણવા છતાં સુધારક ગણુત વર્ગ પણ જૂના ચીલે ઘસડાયા કરે છે તે જ આ કુરૂઢિની ક્રૂરતાનો નમૂનો છે.
દિવસે દિવસે વધતી જતી ફ્રેશનેની ખાતર તેવા પોશાકના વસ્ત્રની કિંમત ઉપરાંત વધુ તો સિલાઈની પાછળ દ્રવ્ય વેડફાઈ" જાય છે. અને જે વસ્ત્રો ખરીદાય છે તે પણ એટલાં કવિનાનાં હોય છે કે એકાદળે ધણ જોયા પછી તેને ફેંકી જ દેવાં પડે છે.
આવા ખર્ચાળ અને આછકડા પિશાક ઉપરાંત દાગીનાનું. પણ એક એક લગ્ન પાછળ ઘણું મેટું ખર્ચ હોય છે. પહેલાંના વખતમાં ઘરેણુની સંખ્યા અલ્પ હોવાથી તે ભારે ભારે કરવામાં આવતાં હતાં.
આ રીતિની પાછળનો ઉદ્દેશ એ હતો કે તે બાઈને સુખેદુખે તે ધન કામ આવે. કારણ કે તે દાગીના (સ્ત્રીધન)ની માલિકી તે બાઈની જ ગણાતી. આજે એ ઉદેશ ભૂલી જવાય છે. નાનાં નાનાં
