________________
૧૨૨
આદશ ગૃહસ્થાશ્રમ ખાવામાં પણ “મને આ મળ્યું અને તેને તે મળ્યું એવી એવી સ્પર્ધા રહ્યા કરે છે. એક નાની બંગડીથી માંડીને સુવર્ણ કે રત્નનાં આભૂષણ અને પિશાકમાં તો એ બન્નેની હુંસાતુંસીને પાર જ પામી શકાતો નથી. “મારે ધણું કમાય છે, મારા ધણુ મહેનત કરે છે, તેને પણ સરખા અલંકારે શા માટે ?” એમ દરેક નાનીથી માંડીને મોટી વાત સુધીમાં ઈર્ષાર પ્રકૃતિથી તેઓ અંતરમાં પરસ્પર સળગ્યા જ કરે છે.
તેનાં નાનાં નાનાં બાળકોને ખાવાની નાની સરખી ચીજ આપવામાં પણ એકબીજાની વૃત્તિનું પ્રદર્શન થાય છે, અને તે બાળકની. માને ખબર પડતાં જ તે લડવા તૈયાર થઈ જાય છે. છેકરાંઓ પરસ્પર રમતાં એકબીજા સાથે લડી પડે તે તેની પાછળ પણ તે માતાઓ, પરસ્પર લડવામાં બાકી રાખતી નથી. આવી રીતે એ ઝઘડો માત્ર તે બન્ને વચ્ચે જ નહિ, પરંતુ પછી પુરુષોમાં પણ પેસે છે. કારણ કે તે બન્ને જ પોતાના પતિ પાસે નવીનવી ફરિયાદો રજૂ કરતી હોય છે, અને એવી સફાઈથી અને રેતી આંખે કહે છે કે રેજરેજ કહેતાં કોઈ દિવસ તે પતિના હૃદયમાં પણ તે વાત ઘર કરી બેસે છે. અને તેમાં પણ જે દૈવયોગે કઈ પ્રત્યક્ષ નિમિત્ત મળી જાય છે તે પછી પૂછવું જ શું? તે ભાઈઓના પરસ્પરના સ્નેહ આવી નાની નાની બાબતમાં બળીને ખાખ થાય છે, અને તેનું નિમિત્ત તે સ્ત્રીઓ બને છે.
ભાઈભાઈ વચ્ચે મારામારી, ગાળાગાળી કે ખૂનખરાબી પણ થતી આપણે સાંભળીએ છીએ. ભાઈભાઈ કોર્ટે ચડ્યાના કિસ્સાઓને તે પાર જ નથી. આ બધાંનાં મૂળ કારણભૂત તેઓ કે બીજી વસ્તુ નથી, પરંતુ ઘણું કરીને તે બન્નેની સ્ત્રીઓ એટલે કે દેરાણું અને જેઠાણું જ હોય છે.
જ્યાં સુધી બન્ને ભાઈને પરણ્યા હોય ત્યાં સુધી તેમનો સ્નેહ ખૂબ જ ગાઢ હોય છે. એક ભાભી આવ્યા પછી કેઈ સ્થળે કંઈ
