________________
રાજાના ભાવ...
૧૦૭
‘ સારું. હું જરા બહાર તપાસ કરી આવું.' કહી વિમલશ્રી ખંડ બહાર નીકળી. અને સીધી રસોઈગૃહમાં ગઈ ત્યાર પછી તેણે ળીમાં નજર કરી, છેલ્લે આસરીનું દ્વાર બંધ કરી તે લગભગ અધ ઘટિકાએ પુનઃ શયનગૃહમાં આવી અને બેલી : મારું બધું કાય પતી ગયુ છે. કહા શી મહત્ત્વની વાત કરવાના હતા ? ' ‘તું કંઈ કલ્પના કરી શકે છે? ’
"
શેઠની બાજુમાં સતાં વિમલશ્રીએ કહ્યું : ‘ મને ગૃપના કેવી રીતે આવે?સિદ્ધાચલજીની યાત્રાને કે ઈ વિચાર આવ્યા છે કે પછી સાનું અનાવવા માટે...'
‘ના પ્રિયે, ગઈકાલે મહારાજાએ મને મેલાવ્યા હતા. આપણે સતાન વિહોણા છીએ તે જાણીને મહારાજા અને મહારાણીને ભારે દુઃખ થયેલું. મે તેમને કહ્યું, અમને આ અંગે કાઈ પ્રકારનું દુઃખ કે ચિંતા છે જ નહિ. એટલે તેઓએ પેાતાના રાજવૈદને તબિયત બતાવવાની સલાહ આપી.’
પછી...'
એ હું ના પાડુ` તેા તેઓને દુ:ખ થાય અથવા તેઓની આપણા પ્રત્યેની લાગણીનું અપમાન ગણાય.' આથી મે તને પૂછીને ઉત્તર આપવાનું જ]ાવ્યું હતુ...રાજવૈદને ત તૈયત બતાવવાની મે હા પાડી હતી પણ કચારે તે તારા પર રાખ્યુ હતું.”
6
વિમલશ્રી વિચારમાં પડી ગઈ. આમ તે તેને ઘણી વાર સ્ત્રીઓએ દવા કરવાની કે કેાઈ કંઈ ખાધા હોય તે તેનુ નિવારણ કરવાની કે કોઈ ગ્રહ નડતા હાય ! તે અ ંગે કંઈક કરી છૂટવાની સલાહ આપેલી પરંતુ વિમલશ્રીએ કદી આ પ્રશ્નને મહત્ત્વ આપ્યું નહોતું. તે સ્વામીના હૃદયને સમજતી હતી અને માનતી પણ હતી કે ભાગ્યમાં જે અંકાયું હશે, તે કદી મિથ્યા થવાનું નથી. વિચારમગ્ન બનેલી પત્નીના ખભા પર હાથ મૂકાને દેદા શાહે કહ્યું: ‘વિમલ આવતી
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
Jain Education International
