________________
૨૬૮
દેતા શાહ નાગિની અને વિમલબી દેદા શાહની વાટ જોઈ રહ્યાં હતાં. બંનેમાંથી કેઈએ ભોજન પણ લીધું નહોતું. કારણકે શેઠજી રાજાને ત્યાં જમશે એવી કોઈને ખબર નહોતી.
દેદા શાહ આવી ગયા.
નાગિની ઉંબરમાં જ ઊભી હતી અને ડેલી તરફ જોઈ રહી હતી. ભાઈને આવેલાં જોતાં જ તે પ્રસન્ન બની ગઈ અને એરડામાં બેઠેલ વિમલશ્રીને ઉદેશીને બોલી: “ભાભી, મારા ભાઈ, આવી ગયા.'
કદાચ જમીને જ આવ્યા હશે. તમે તૈયારી કરાવો. પેથડ હમણાં જ ધાવતાં ધાવતાં સૂઈ જશે.”
દેદા શાહ અંદર આવ્યા. નાગિનીએ પૂછયું : “બહુ મોડું કર્યું !”
“શું કરું? મહારાજનું મન સાચવવા મારે જમવા બેસવું પડયું. તમે કઈ જમ્યાં લાગતાં નથી.”
અમે આપની જ રાહ જોઈ રહ્યાં છીએ.”
તો હવે વિલંબ કર્યા વગર જમી લ્યો.' કહી દેદા શાહ ઓરડામાં ગયા અને જોયું તે પેથડ સૂઈ ગયો હતો.
વિમલશ્રીએ પુત્રને સંભાળીને ઘોડિયામાં નાખ્યો અને સ્વામી સામે જોઈને કહ્યું: “આપ ઘડિક અહીં જ બેસજો. અમે જમી લઈએ.'
બીજા બે દિવસ પછી નાગિનીએ જૈન દર્શનનું પ્રાથમિક જ્ઞાન આપવાની વ્યવસ્થા વિમલશ્રીએ કરી દીધી.
વિહાર કરવાને અશક્ત એવાં વૃદ્ધ સાધ્વીજી મહારાજ પિતાના ત્રણ શિષ્યાઓ સાથે ઉપાશ્રયમાં રોકાઈ ગયાં હતાં.
અને હંમેશ દિવસના ત્રીજા પ્રહરે નાગિની દેવીએ આવવું તેમ નકકી કરવામાં આવ્યું.
આઠ ને બદલે બાર દિવસ રોકાઈને દેદા શાહ વિઘા પુર નગરી તરફ વિદાય થયા.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
