________________
૩૦૮
દેદા શાહ સ્વામીના આશ્લેષમાંથી છુટીને ઝરૂખાના દ્વાર પાસે ગઈ. આસ્તેથી તેણે દાર અટકાવી દીધું. અને દીપમાલિકા પર ત્રાંબાનું જાળવાળું ઢાંકણ જે કુંડીના આકારનું હતું તે મૂકી દીધું.
પ્રકાશ હળવો થઈ ગયો.
પિતાનું અંગરખું કાઢીને ખીંટીએ વળગાડતાં પથડે કહ્યું: “પ્રિયે, ઝરૂખાનું દ્વાર ખુલ્લું રાખવું હતું ને ? નમતા શૈશાખને બફારો નિદ્રાને બાધક બનશે.”
પ્રથમણિએ તરત ઝરૂખાનું દ્વાર ખોલી નાખ્યું.
મધરાત વીતી ગઈ હતી. બંને પર્યક પર બેસીને વાતે કરવા માંડ્યાં.
સુવર્ણથી મઢેલે પલંગ આછા પ્રકાશમાં પણ શોભી રહ્યો હતો. શય્યા પર ફૂલે કે ફૂલમાળાઓ ગોઠવવામાં નહોતી આવી. કુલે સચિત્ત હોવાથી તે નિર્દોષની હિંસા શા માટે થવી જોઈએ ?
પ્રથમણિ એકાએક ઊભી અને થાળમાં પડેલી પુષ્પમાળા ઉઠાવીને સ્વામી સામે આવી. મૃદુમંજુલ સ્વરે બોલીઃ “સ્વામી, આ માળા વડે હું મારા સૌભાગ્યને વધાવું છું. પુષ્પમાળાનાં આ ફૂલે તે પ્રાત:કાળ થતાં કરમાઈ જશે. પરંતુ આપણા હૃદયમાં રહેલાં ભાવનાનાં ફૂલે હંમેશ ખીલેલાં ને સૌરભવંતા જ રહેશે.” આમ કહી તેણે સ્વામીના કંઠમાં માળા આરોપી.
નવદંપતી ! અને તે પણ પ્રથમ યૌવનના ફાટફાટ તરંગે વચ્ચે ખુલી રહેલાં કેમળ હૈયાં! બંને પલંગ પર બેસી ગયાં...
અને વાતે...!
નરનાર વચ્ચેની વાત કોઈ અણખૂટ સરવાણી જેવી જ હોય છે...તેમાંય નવદંપતીની વાત તે નીકળ્યા જ કરે છે. અને વાતે કર્યા પછી પણ એમ લાગે છે કે ઘણું કહેવાનું ને પૂછવાનું રહી ગયું.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
