________________
૧૨૨
દેદ શાહ મહાત્મન, રાજાને ભાવ સારે છે અને નગરીનાં માણસ પણ નિરુપદ્રવી છે. વળી આપની આજ્ઞા મુજબ અને આપના ઉપદેશને નજર સામે રાખીને હું સેનાના રંગમાં સપડાયો નથી, તેમ વૈભવ વિલાસને સુખના સાધન માની શક્યો નથી. સેનું બનાવ્યા કરું છું. વિદ્યાપુરમાં ત્રણેય વનસ્પતિ પુષ્કળ છે. એટલે ઘણી સરળતા પડે છે. તે સુવર્ણ મટે ભાગે હું શુભ માગે વ્યય કર્યો કરું છું. પુણ્યાગે ઘરવાળી પણ સુશીલ, સંસ્કારી અને ધર્મપ્રિય મળી છે.”
મહાત્માએ દેદા શાહના માથા પર હાથ મૂકીને કહ્યું : “વત્સ, હું પરમ દિવસે અહીંથી ચાલ્યા જવાનો છું. હવે તો છેક હિમગિરિ જવાનું છે. કદાચ ત્યાં બે ત્રણ વર્ષ થાય અથવા કોઈ આશ્રમમાં કાયમ માટે રહી જઉં, મનમાં તને એકવાર જોઈ લેવાની ભાવના હતી એટલે મેં અહીંથી એક ખેપિયે પાઠવેલ. મને ખાતરી જ હતી કે તું આવવાને.”
“ શું આપ આ ઉંમરે હિમાલય...”
વચ્ચે જ મધુર હાસ્ય સહિત મહાત્મા બેલ્યા : “દેદા, સંસારને અંચળો દૂર કરી વૈરાગ્યને આશ્રય લેનાર સાધુને ઉંમરનો કોઈ હિસાબ હોતો નથી. એ તો જે દિવસે ભગવાં ધારણ કરે છે તે જ દિવસે સમજી જતો હોય કે આ કાયા કોઈની થઈ નથી ને કેાઈની થવાની નથી. સંસારના દરેક પ્રાણીઓએ પોતાના આયુષ્યકર્મ પૂરાં થયે આ કાયા ગમે તે પળે છોડવાની છે. જીવની ઈચ્છા ન હોય, મમત્વને એક વિરાટ ખટકો હોય અને કાયાને જાળવવા માટે કેટિટિ ઉપાય કરી ચૂકી હોય તે પણ જે મારું નથી તે મારું કેવી રીતે રહે? સર્વ શાસ્ત્ર વેત્તાઓએ આ સત્યમાં ક્યાંય મતભેદ ઊભો નથી કર્યો. વળી વર્તમાન જન્મનું તો જે કર્તવ્ય હોય તે કરી છૂટયા પછી આવતા જન્મની પણ કંઈક તૈયારી કરવી જોઈએ ને ?
આ શબ્દો સાંભળી ને દેદા શાહનાં નેત્ર પલવ સજળ બની
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
