________________
૧૩૨
દેદા શાહ
જણુવ્યું છે કે આ ઉપાશ્રયનો તમામ ખર્ચ હું ભેગવીશ પરંતુ ઉપાશ્રય શ્રીસંઘને જ ગણાશે. મારા નામની કે મારા દાનની કોઈ પ્રકારની નોંધ ન થાય તે હું વધારે રાજી થઈશ.”
એક બટકબોલે તરત બોલી ઊઠયો; “ભાઈ, તમારી વાત સાચી છે પણ શ્રીસંઘ એવી રીતે અજાણી વ્યક્તિને સંમતિ આપી પિતાનું નાક હાથે કરીને ન કપાવે.”
શેઠજી, મારે નામની જરૂર નથી, તખ્તીની જરૂર નથી, કીર્તિની પણ જરૂર નથી. પછી શ્રીસંઘની નાનપ કયાંથી જશું? મારી તો આગ્રહભરી પ્રાર્થના છે કે મને આ લાભ લેવા દે. ખર્ચ માટે હું જરાય લેભ નહિ રાખું. એક લાખ તો શું બે લાખ રૂપિયા ખર્ચ થશે તે હું ભોગવી લઈશ. અને સારામાં સારા કારીગરો રોકીને સે વર્ષમાં તેને વાટ પણ ન ખરે એવું કામ કરાવવાની મારી ઈચછા છે. દેદા શાહે કહ્યું.
ચાર છ જણા આછું હસ્યા. પેલો બટકબાલ કંઈક વ્યંગભર્યા વરે બોલ્યો : “ત્યારે તે તમે અપાસરે સોનાને પણ બનાવી દેશે કાં ?'
હા શેઠિયા, હું તો નાને માનવી છું. પણ શ્રીસંઘ મને ઉદાર હૃદયે રજા આપતા હોય તે હું આ વિશાળ ઉપાશ્રયને સેને મહાવવા પણ તૈયાર છું.’ દેદા શાહે શાંત ભાવે કહ્યું.
દેદા શાહના આ શબ્દો કોઈને બળવાળા લાગ્યા તે કોઈને ફાસ જેવા પણ લાગ્યા. સોનાના અપાસરો બનાવનારના કપડાં લતા કંઈ આવાં મેલાઘેલાં ન હોય. તેને ગળે તો હીરાને કંઠે ઝૂલતો હોય !
નગરશેઠે શાંત ભાવે કહ્યું: “શેઠજી આપ આ નગરીમાં કેટલા દિવસથી પધાર્યા છો?”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
