________________
૧૦૬
કેદા શાહ
વક શ્રીનિવાસ પાછળના શકતા કહ્યું
કહેવરાવીશ.' ત્યાર પછી મહારાજ સામે જોઈને કહ્યું : “આમ તો અમે બંને શૈદરાજના ઘેર જઈશું, શૈદરાજ વયોવૃદ્ધ છે એટલે એમને મારા ઘેર બેલાવવા તે યંગ્ય ન કહેવાય.”
રાજા રાણુને આ વાત ગમી ગઈ. ત્યાર પછી કેટલાક સામાન્ય વાત કરીને દેદા શાહ વિદાય થયા.
સૂર્યાસ્ત પછી પ્રતિક્રમણ આદિ નિત્ય ધર્મક્રિયાથી પરવારીને દેદ શાહ પત્ની સાથે નગરીના મુખ્યમંદિરે દર્શનાર્થે જવા વિદાય થયા, દેદા શાહે આજ મહારાજા સાથે થયેલી વાત હજી સુધી પત્નીને કહી નહોતી. રાતે સૂતી વખતે નિરાંતે કહેવી એમ મનમાં ધારી રાખ્યું હતું.
ત્રણેક શ્રીજિન મંદિરોમાં દર્શન કરીને અને ઘેર આવી ગયાં.
કામવાળી એક દાસી પાછળના ઉપવનમાં આવેલી ઓરડીમાં જ રહેતી હતી અને તેને ધણી પણ શેઠના કામમાં રોકાઈ ગયો હતું. બીજી દાસી, રાયણુ અને બીજે એક માણસ બધું પતાવીને ચાલ્યાં ગયાં હતાં.
બંને ઘેર આવી ગયાં.
સેનું ઘણું બનાવી લીધું હતું અને કોઈને કલ્પના ન આવે તે રીતે ગોઠવીને મૂકી રાખ્યું. દેદા શાહની ભાવના એવી હતી કે સોનું વધારે બનાવવું અને ભવનમાં જ એક ભૂમિગૃહ બનાવીને રાખવું. જ્યારે આ બાબતમાં વિમલશ્રીને વિચાર એ હતું કે કાયાને કંઈ ભરોસો ન ગણાય. વધુ પડતું સેનું શા માટે બનીવવું જોઈએ? જરૂર પડે ત્યારે ક્યાં નથી બનાવી શકાતું ? - શયનગૃહમાં ગયા પછી વિમલએ સ્વામી સામે જોઈને કહ્યું: આપ સૂઈ જાઓ. હું જરા પગ દબાવી દઉં.
“તું તારું બધું પતાવીને અહી બેસ. મારે તને એક ખાસ વાત કહેવી છે.”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
