________________
દ્વિતીય સ્તબક/શ્લોક-૨૩થી ૪૦
૨૧ છું તેવો હુંકારો કરાયો નથી, સુધાથી ક્ષીણ થયેલા શરીરવાળા જીવ વડે શૂન્ય જોવાયું મારી પાસે ભોગ નહિવત્ છે એ પ્રમાણે શૂન્ય જોવાયું. ll૧૭ની શ્લોક -
लौल्येन भुक्तमेतत्, कुरुते कर्माणुसञ्चयाजीर्णम् ।
तदुदयजीर्णं तस्य च, नरकादिविसूचिका दत्ते ।।३८।। શ્લોકાર્ચ -
લોલ્યથી ભોગવાયેલું એ=વિષયરૂપી કદન્ન, કર્મના અણુના સંચયરૂપ અજીર્ણ કરે છે. અને તેના ઉદયથી જીર્ણ થયેલું કર્મ તેને જીવને, નરકાદિ વિસૂચિકાને આપે છે.
જેમ અજીર્ણ થયા પછી જીર્ણ થતું એવું તે અજીર્ણ=ઘટતું એવું તે અજીર્ણ વાછૂટાદિને કરે છે તેમ સંચિત થયેલા કર્મનો ઉદય ક્રમસર વિપાકમાં આવીને જીર્ણ થાય છે ત્યારે નરકાદિની પીડા રૂપ વિસૂચિકાને આપે છે. ૩૮II શ્લોક :
तच्चारु मन्यतेऽसौ, तथापि खलु भोजनं विपर्यासात् ।
स्वादं न तु वेत्ति महाकल्याणचारित्रभोज्यस्य ।।३९।। શ્લોકાર્ચ -
તોપણ=લોલ્યથી ભોગવાયેલું વિષયનું સેવન અનર્થ કરનાર છે તોપણ, આ જીવ, વિપર્યાસને કારણે તે ભોજનને, સુંદર માને છે=વિષયના ભોજનને સુંદર માને છે, મહાકલ્યાણ રૂપ ચારિત્રના ભોજનના સ્વાદને જાણતો નથી. II3cI. શ્લોક :
भ्रान्तोऽसौ नगरेऽस्मिन्ननन्तशोऽदृष्टमूलपर्यन्ते । न च निर्विण्णः कथमपि, कदन्नविषयैकलुब्धमतिः ।।४०।।
