________________
૩૧
દ્વિતીય સ્તબક,બ્લોક-૪૧થી ૧૪ શ્લોક :
जाते हि कर्मविवरे, जिज्ञासुर्भवति जिनमते जन्तुः ।
मिथ्यात्वांशोन्मादैर्नतु भवति विशेषसंवित्तिः ।।५९।। શ્લોકાર્ચ -
દિ=જે કારણથી, કર્મવિવર થયે છતે જિનમતમાં જીવ જિજ્ઞાસુ થાય છે. મિથ્યાત્વ અંશના ઉન્માદોથી વિશેષ સંવિત્તિ થતી નથી.
કર્મવિવરદ્વારપાળથી પ્રવેશ કરાયેલો તે જીવ પૂર્વમાં વર્ણન કર્યું એવું રાજમંદિર જુએ છે તે વખતે હજી મિથ્યાત્વનો નાશ થયો નથી તોપણ મિથ્યાત્વની મંદ અવસ્થા થઈ છે તેથી કંઈક અસ્પષ્ટ પણ ગુણોને ગુણરૂપે જોઈ શકે છે તેથી વિસ્મય થાય છે=અભુત આ રાજમંદિર છે એવો વિસ્મય થાય છે છતાં મિથ્યાત્વનો ઉન્માદ વર્તતો હોવાને કારણે પૂર્વમાં વર્ણન કર્યું એવું રાજમંદિર વિશેષ જાણતો નથી; કેમ કે મિથ્યાત્વના મંદતા રૂપ કર્મવિવર થયે છતે કંઈક ગુણોને ગુણરૂપે જુએ છે જેથી તેને જિનમતમાં જિજ્ઞાસા થાય છે. છતાં મિથ્યાત્વ અંશના ઉન્માદને કારણે જિનમત જેવું વિશેષ છે તેવું વિશેષ તેને સંવેદનરૂપે દેખાતું નથી. પહેલા શ્લોક :
पूते हृदयाकूते, स्फुरितं पुनरस्य लब्धबोधस्य ।
येन प्रदर्शितमिदं, स द्वाःस्थो मे महाबन्धुः ।।६०।। શ્લોકાર્ચ -
હૃદયનો પરિણામ પવિત્ર થયે છતે વળી લબ્ધ બોધવાળા એવા આને દ્રમકને, સ્કુરાયમાન થાય છે. જેના વડે આ બતાવાયું=જે દ્વારપાળ વડે મને આ બતાવાયું. તે દ્વારમાં રહેલો મારો મહાબંધુ છે. IIકo| શ્લોક :
जिज्ञासाऽपि ममेयं, मुदमियतीमस्य करुणया दत्ते । येऽत्र वसन्त्यतिमुदिता, धन्यास्ते धूततापभराः ।।६१।।
