________________
દ્વિતીય સ્તબક/શ્લોક-૨૧૨-૨૧૩
શ્લોકાર્થ :
૧૦૩
તમારા વ્યાપારથી અપથ્યનું થોડું થોડું ત્યાગ કરતા એવા મારી સર્વ ત્યાગમાં શક્તિ થશે, તે પણ=ગુરુની દયા પણ, આને=દ્રમકના તે વચનને, સ્વીકારે છે.
તે જીવ ગુરુને કહે છે તમે મને સદા અપથ્યસેવનના ત્યાગનો ઉપદેશ આપશો તો તમારા વચનથી જે અપથ્યનું સેવન હું કરું છું તે થોડું થોડું ત્યાગ કરતાં મારામાં તમારી જેમ ત્રણ ગુપ્તિના સામ્રાજ્યરૂપ સર્વ અપથ્યના ત્યાગની શક્તિ પ્રગટ થશે અને ગુરુની દયા પણ તે જીવના તે વચનનો સ્વીકાર કરે છે; કેમ કે ગુરુની દયા પ્રસ્તુત જીવને સંસારસાગરથી તારવાને અનુકૂળ પરિણતિ સ્વરૂપ છે. ||૨૧૨૨
શ્લોક ઃ
अथ साऽधिकं कदन्नं, भुञ्जानं तं भृशं निवारयति । त्यजति यदा सा न तत्पार्श्वम् ।।२१३ ।।
तेन स्याद् गदतनुता,
શ્લોકાર્થ :
હવે તે=ગુરુની દયા, અધિક કદન્ન ભોગવતા તેને અત્યંત નિવારણ કરે છે, જ્યારે તે=તદ્દયા, તેના પડખાને છોડતી નથી તેનાથી=ગુરુની દયાના સાન્નિધ્યથી, રોગની અલ્પતા થાય.
જીવનો સહજ પ્રમાદી સ્વભાવ હોવાથી નિમિત્તો પ્રમાણે ભાવો કરીને કષાયોની વૃદ્ધિ ક૨વા રૂપ ભાવો કરે છે અને તે ભાવો ક્વચિત્ ભોગવિલાસ દ્વારા કરે છે, તો ક્વચિત્ ધર્મઅનુષ્ઠાન કરીને પણ માન, સન્માન, કીર્તિ આદિના અધ્યવસાય કરીને કદન્નને સેવે છે. ગુરુ તેને તે પ્રકારના અધ્યવસાય કરવાથી અત્યંત વા૨ણ કરે છે અને જ્યારે ગુરુની દયા તેના પડખાનો ત્યાગ કરતી નથી, પરંતુ તે ક્રિયામાં સતત ઉચિત અધ્યવસાય કરવાની પ્રેરણા આપે છે તેનાથી તેના રોગની અલ્પતા થાય છે. II૨૧૩
