________________
૧૦૬
વૈરાગ્યકલ્પલતા ભાગ-૨
છે. તે કારણથી આ જ=સર્બુદ્ધિ જ, પ્રસાદ કરાવવા યોગ્ય છે. મધ્યમાં=વચવચમાં દયા પણ હિતને આપશે.
ગુરુએ અત્યાર સુધી વારંવાર તેની હિતચિંતા કરીને તેની બુદ્ધિ અત્યંત માર્ગાનુસારી કરી તેથી હવે તે જીવ સ્વયં સર્બુદ્ધિને પામી શકે તેવી યોગ્યતાવાળો છે એથી તેને સત્બુદ્ધિ આપે છે અને કહે છે કે શરીર અન્ય છે અને મતિજ્ઞાનના ઉપયોગ સ્વરૂપ આત્મા અન્ય છે. તે મતિજ્ઞાનના ઉપયોગ સ્વરૂપ આત્મામાં નિમિત્તોને પામીને મોહના ભાવો થાય છે. તે ભાવોને ક્ષીણ કરવા માટે સતત સંસારનું સ્વરૂપ ભાવન કરવું જોઈએ, સંસારની રૌદ્રતાનું ભાવન કરવું જોઈએ અને જે રીતે નિર્મલબુદ્ધિથી કષાયોની અલ્પતા થાય તે રીતે સર્વત્ર જિનવચનાનુસાર બુદ્ધિથી પ્રવર્તવું જોઈએ; કેમ કે જિનવચનનો ઉપદેશ જ સદ્ગુદ્ધિ છે અને જિનવચન જીવને સ્વભૂમિકાનુસાર જિનતુલ્ય થવાને પ્રેરણા કરે છે ઇત્યાદિ સમ્યક્ આલોચન કરીને સર્બુદ્ધિ પ્રમાણે સદા પ્રયત્ન કરવો જોઈએ. જેઓ જિનવચનના હાર્દને જાણવા માટે અને જાણીને સેવવા માટે આળસુ છે તેઓને
આ સર્બુદ્ધિ પરિણમન પામતી નથી અને જેઓ સત્બુદ્ધિને પરિણમન પમાડવા માટે યત્ન કરે છે તેમના ઉપર અમે પ્રસન્ન થઈએ છીએ અને તીર્થંકરો પ્રસન્ન થાય છે; કેમ કે સદ્ગુદ્ધિનું વચન તીર્થંકરતુલ્ય થવા માટે જીવને સતત પ્રેરણા કરે છે. વળી, ધર્મબોધકર કહે છે કે સદ્ગુદ્ધિને તારે સતત પ્રસાદ ક૨વા યત્ન કરવો જોઈએ અને વચવચમાં મારી દયા પણ તારું હિત કરશે=હું પ્રસંગ અનુસાર તને સતત સન્માર્ગની પ્રેરણા કરીશ. I૨૧૮
શ્લોક ઃ
अथ बुद्ध्याऽनुगृहीतः, स्मरन्नसौ धर्मबोधकरवाचम् । पथ्याहाररतोऽभूत्, कदापि भुङ्क्तेऽन्यदभ्यासात् ।।२१९।।
શ્લોકાર્થ :
હવે બુદ્ધિથી અનુગૃહીત ધર્મબોધકરના વચનને સ્મરણ કરતો આ જીવ પથ્ય આહારમાં રત હતો. ક્યારેક જ અભ્યાસથી અન્યને=કદન્નને, ખાય છે. II૨૧૯૪૫
