________________
૩૭
દ્વિતીય સ્તબક,બ્લોક-ઉપથી ૧૨૩ શ્લોક :
स तदाऽस्य निश्चिकाय च, हेतुद्वयमत्रभाविभद्रस्य ।
द्वाःस्थप्रवेशनमदो, दृष्टौ च मनःप्रमोद इति ।।६८।। શ્લોકાર્ચ -
તે ધર્મબોધકર, ત્યારે દ્રમક ઉપર રાજાની દૃષ્ટિ પડતી જોઈ ત્યારે, આના દષ્ટિના પડવાના, બે હેતુનો નિશ્ચય કર્યો. તે બે હેતુ સ્પષ્ટ કરે છે –
ભાવિભદ્ર એવા આ જીવનો અહીં=રાજમંદિરમાં, આ દ્વારપાળ દ્વારા પ્રવેશ અને દષ્ટિ હોતે છતે દ્રમકની રાજમંદિરમાં દષ્ટિ પડ્યું છd, મનનો પ્રમોદ એ બે હેતુ છે.
ધર્માચાર્યએ બે હેતુથી ભગવાનની દૃષ્ટિ તે જીવ ઉપર છે તેનો નિર્ણય કર્યો. ભાવિભદ્ર એવા આ જીવને ક્ષયોપશમભાવરૂપ દ્વારપાળે પ્રવેશ કરાવ્યો છે. આથી જ તત્ત્વની જિજ્ઞાસાથી પ્રશ્ન કરે છે અને ગુણના દર્શનથી=પ્રસ્તુત રાજમહેલમાં રહેલા જીવોના ચિત્તના સ્વાસ્થરૂપ ગુણોને સ્થૂલથી જોઈને પણ મનનો પ્રસાદ થયો. III શ્લોક :
भवति प्रमुदितमन्तर्यस्यैतद् भवनमीक्षमाणस्य ।
अत्यन्तवल्लभोऽसौ, सम्राज इति प्रसिद्धमिदम् ।।६९।। શ્લોકાર્ચ -
આ ભવનને જોતાં જેનું અંતઃકરણ પ્રમુદિત થાય છે, સમ્રાટ રાજાને અત્યંત આનંજીવ વલ્લભ છે. એ પ્રમાણે આ પ્રસિદ્ધ છે. II૬૯ll શ્લોક :
जातो मनःप्रमोदश्चास्य यदेतद्दिदृक्षयाऽनुकुलम् । रोगार्ते अपि नेत्रे, प्रोन्मीलयतीव जिज्ञासुः ।।७।।
