________________
*
. ક
ક
.
સ
ક
મા
-
-
* *
*
*
*
મોક્ષમાળા-વિવેચન
૧૩૭ આત્મજ્ઞાન થાય. આત્મામાં સ્થિરતા કરવી તે જ ઉત્તમ શીલ અથવા સદાચાર છે. લોકિક દયા વગેરે જાણ્યાં, પણ ભગવાને મોક્ષ થવા માટે આત્મજ્ઞાન સહિત જે દયા, શાંતિ, ક્ષમા અને પવિત્રતા કહ્યાં છે તેને મેં ઓળખ્યાં નહીં. ખરી પવિત્રતા તે સિદ્ધભગવાન પાસે છે, તેની ઓળખાણ કરવાની છે.
ભૂલ્ય એનું ફળ શું આવ્યું ? સંસારમાં રખડવાનું, જન્મમરણ કરવાનું થયું. પિતાના દેષ વિચારતાં એમ લાગે છે કે હું પાપમાં વતું છું. આઠ પ્રકારના કર્મ બાંધ્યા કરું છું તે પાપ જ છે. જગતમાં અનેક પ્રકારના ઘર્મ છે પણ તીર્થંકર ભગવાનનું કહેલું તત્વ સાચું છે. તે વિના મેક્ષ નથી. પરંતુ ઘર્મ આરાધવાને બદલે હું તે સંસારના પ્રપંચમાં વતી રહ્યો છું. અજ્ઞાનથી–મેહથી આંધળે બને છું. આંધળાને તે કઈ દેરી જાય તે ઘરે પહોંચે પણ અજ્ઞાન તે ભભવ રખડાવે છે. તેથી હે ભગવાન ! હું આંધળાથી પણ વધારે દયાપાત્ર છું. મારામાં દેહ ને આત્મા જુદા સમજવાની વિવેકશક્તિ નથી. હું મેહાધીન છું. શરીરનાં દુઃખ કરતાં અજ્ઞાનનું દુઃખ વધારે છે. હે ભગવાન! મારે કેઈ નાથ નથી. હે રાગરહિત ભગવાન ! હવે હું તમારું, તમારા ધર્મનું અને તમારા મુનિનું શરણ ગ્રહું છું – સાચા દેવ ગુરુ ધર્મનું શરણ ગ્રહું છું. મેં આજ સુધી જે મેટા અપરાધ કર્યો તે હવે ક્ષય થાય અને હું સર્વ પાપથી મુક્ત થાઉં, એ જ મારી અભિલાષા છે. જેટલી મોક્ષમાર્ગની આરાઘના નથી કરી તેટલે અપરાધ છે. હવે કર્મ કરવાં નથી, પણ પહેલાં
