________________
તિલક્ષણ સમુચ્ચય પ્રકરણ
૧૧૫
ગાથા-૧૦૨
तो सविसायं जक्खो, जंपइ भो ! भो! तवस्सिणो ! सो हं । तुम्ह गुरू किरियाए, सुपमत्तो अज्जमंगु त्ति ॥ १६ ॥ साहूहिवि पडिभणियं, विसन्नहियएहि हा सुयनिहाण! । किह देवदुग्गइमिमं, पत्तो सि अहो ! महच्छरियं ॥ १७॥ जक्खोवि आह न इमं, चुजं इह साहुणो महाभागा ! । एसच्चिय होइ गई, पमायवससिढिलचरणाणं ॥ १८॥ ओसन्नविहारीणं, इड्डीरससायगारवगुरूणं ।। उम्मुक्कसाहुकिरियाभराण अम्हारिसाण फुडं ॥ १९॥ इय मज्झ कुदेवत्तं, भो भो मुणिणो ! वियाणिउं संमं । जइ सुगईए कजं, जइ भीया कुगइगमणाओ ॥ २० ॥ ता गयसयलपमाया, विहारकरणुज्जुया चरणजुत्ता । गारवरहिया अममा, होह सया तिव्वतवकलिया ॥ २१॥ भो ! भो ! देवाणुप्पिय ! सम्म पडिबोहिया तए अम्हे । इय जंपिय ते.मुणिणो, पडिवन्ना संजमुजोयं ॥ २२॥ इति सूरिरार्यमङ्गुर्मङ्गुलफलमलभत प्रमादवशात् ।
तत् सद्यः शुभमतयः; सदोद्यता भवत चरणभरे ॥ २३ ॥ આ પ્રમાદ જ વિશેષથી અનર્થનું કારણ છે એમ ગ્રંથકાર કહે છે -
. ' વિદ્યાની જેમ પ્રવ્રયાને સાધતો જે સાધુ પ્રમાદી બને તેને પ્રવ્રજ્યા સિદ્ધ થતી નથી, અને મહાન અનર્થ કરે છે. જેમ કે આર્યમંગુસૂરિ. | ' વિશેષાર્થ- જેવી રીતે પ્રમાદી સાધકને વિદ્યા ફળ આપનારી બનતી
નથી, અને વધારામાં ગ્રહવળગાડ વગેરે અનર્થને કરે છે, તે રીતે શિથિલ સાધુની જિનદીક્ષા પણ સુગતિ આપનારી બનતી નથી, એટલું જ નહિ, પણ મંગુ આચાર્યની જેમ હલકી દેવગતિ અને ભવભ્રમણ રૂપ અનર્થને કરે છે. કહ્યું છે કે- “શિથિલ સંયમથી અવશ્ય ભગવાનની આશાતના થાય છે. ભગવાનની આશાતનાથી ક્લેશની બહુલતાવાળો અત્યંત દીર્ઘ સંસાર થાય છે. કારણ કે શાસ્ત્રમાં કહ્યું છે કે તીર્થકર, પ્રવચન, શ્રત, આચાર્ય અને
