________________
યતિલક્ષણ સમુચ્ચય પ્રકરણ
ગણધર ભગવંતઃ-“વત્સ ! શ્રી વીર પરમાત્મા અમારા ગુરુ છે. અમે તેમની સાથે રહીએ છીએ.” અતિમુક્ત-‘શું તમારે પણ બીજા ગુરુ છે ? ચાલો, હું પણ તેમનાં દર્શન ક૨વા આવું છું.” ગણધર ભગવંતઃ“દેવાનુપ્રિય ! સુખ ઉપજે તેમ કરો.’
૧૬૩
ગાથા-૧૨૨
પર્ષદામાં પહોંચી અતિમુક્તે ભગવાન શ્રી વીર પરમાત્માને વિનયથી વંદના કરી. ભગવાને તેને બાળભાષામાં ધર્મની પ્રેરણા આપી. બાળ· રાજકુમાર ઘરે પાછો ફર્યો. તેના સમસ્ત ચિત્તતંત્ર પર ત્યારે વીરવાણીનો દિવ્ય પ્રભાવ હતો. તેણે પોતાના માત-પિતાને વિનયથી કહ્યું:-‘પૂજ્ય માતુશ્રી તથા પિતાશ્રી ! હવે મને આ સંસાર અસાર લાગે છે. મારે શ્રી વીર પરમાત્મા પાસે દીક્ષા લેવી છે, તો આપ મને સહર્ષ અનુમતિ આપો.'
વહાલથી માતાએ કહ્યું. “વત્સ ! તું હજી ઘણો નાનો છે. દીક્ષા કેવી હોય તેની તને શું ખબર પડે ?” અતિમુક્તે તરત જ કહ્યું:-“પૂજ્ય માતુશ્રી ! જે હું જાણું છું તે નથી જાણતો અને જે નથી જાણતો તે જાણું છું.” કુમારને આવું રહસ્યમય બોલતો જોઇ વિજયરાજા અને શ્રી દેવીએ પૂછ્યું:-‘“વત્સ ! એટલે શું ?” અતિમુક્તે પોતાની કાલી ભાષામાં પણ સ્પષ્ટતાથી કહ્યું:-‘હું જાણું છું કે જે જન્મ્યો છે તે અવશ્ય મરવાનો છે. પરંતુ હું એ નથી જાણતો કે તે જીવ ક્યાં અને કેવી રીતે મરશે ? અને હું એ પણ નથી જાણતો કે કેવાં કર્મથી જીવ નરકાદિમાં ઉત્પન્ન થાય છે. પણ હું એ જાણું છું કે જીવ પોતાના કરેલા કર્મ વડે જ ગતિને પામે છે.”
આમ અતિમુક્તના અંતરના ભાવ અને આગ્રહ જોઇ માતા-પિતાએ તેને દીક્ષા માટે અનુમતિ આપી અને ઘણા જ ઠાઠમાઠથી તેનો દીક્ષામહોત્સવ ઉજવ્યો. શ્રી વીપ્રભુએ બાળક અતિમુક્તને દીક્ષા આપી. પછી પ્રભુએ તેમને ધાર્મિક શિક્ષણ અને સંસ્કાર આપવા સ્થવિરોની પાસે મૂક્યો.
થોડા સમય બાદ વરસાદ વરસીને થંભી ગયો હતો. માર્ગો ઉપરના ખાડામાં પાણી ભરાઇ ગયા હતા. આ ખાડામાં ભરાયેલ પાણીમાં નાના બાળકો પાંદડાની હોડી બનાવી રમતા હતા. હોડી મૂકતાં જાય અને બોલતાં જાયઃ-‘જુઓ, આ મારું નાવ તરે છે.’
