________________
ગાથા-૨૧૩
૨૬૬
યતિલક્ષણ સમુચ્ચય પ્રકરણ
हीणस्स वि सुद्धपरूवगस्स नाणाहियस्स कायव्वं । जनचित्तग्गहणत्थं करिंति लिङ्गावसेसेऽवि ॥
આનો અર્થ આ પ્રમાણે છે- ચારિત્રમાં શિથિલ પણ શુદ્ધપ્રરૂપક જ્ઞાનાધિકનું ઉચિત કરવું જોઇએ. અને માત્ર વેશ બાકી રહ્યો હોય તેવા પાર્શ્વસ્થાદિ સંબંધી પણ ઉચિત લોકોને ખુશ કરવા માટે સુસાધુઓ કરે.
અહીં ભાવાર્થ આ પ્રમાણે છે- સુસાધુઓ સંવિગ્નપાક્ષિકનું તો ઉચિત કરે, કિંતુ પાસત્થા વગેરેનું પણ ઉચિત કરે. જો અવસરે પાસત્યાદિનું ઉચિત ન કરવામાં આવે તો “આ સાધુઓ પરસ્પર પણ ઇર્ષ્યા કરે છે’ એમ અજ્ઞાન લોકો બોલે, અને એથી શાસનની નિંદા થાય. અજ્ઞાનં લોકોને આ સુસાધુ છે અને આ કુસાધુ છે એવી ખબર હોતી નથી. અજ્ઞાન લોકો સાધુનો વેશ જોઇને બધાને સરખા સાધુ માને. એથી જો સુસાધુઓ અવસરે પાસસ્થાદિનું ઉચિત ન કરે તો ઉક્ત રીતે શાસનની નિંદા થાય. આ રીતે શાસનની નિંદા ન થાય એ માટે સુસાધુઓ અવસરે પાસસ્થાદિનું પણ ઉચિત કરે. જેથી અજ્ઞાન લોકો “જૈન સાધુઓ અવસરે એક-બીજાનું ઉચિત કરે છે” એમ વિચારીને ખુશ થાય, અને એથી શાસનની પ્રશંસા કરે, અથવા નિંદા ન કરે.
પ્રસ્તુતમાં વિષય એ છે કે અહીં ચારિત્રમાં શિથિલ પણ શુદ્ધ પ્રરૂપક જ્ઞાનાધિકનું ઉચિત કરવાનું કહ્યું છે. આથી સુસાધુઓ અવસરે સંવિગ્નપાક્ષિકની સેવા કરે તે ઉચિત છે. (૨૧૩)
तम्हा सुद्धपरूवग-मासज्ज गुरुं ण चेव मुंचंति । तस्साणाइ सुविहिआ, सविसेसं उज्जमंति पुणो ॥ २१४॥ तस्माच्छुद्धप्ररूपक-मासाद्य गुरुं नैव मुञ्चन्ति । तस्याज्ञायां सुविहिताः, सविशेषमुद्यच्छन्ति पुनः ॥ २१४॥
તેથી સુવિહિત (=સુચારિત્ર સંપન્ન) સાધુઓ શુદ્ધ પ્રરૂપક ગુરુને પ્રાપ્ત કરીને મુક્તા નથી, અને તેની આજ્ઞામાં વિશેષ પ્રયત્ન કરે છે. (૨૧૪)
