________________
યતિલક્ષણ સમુચ્ચય પ્રકરણ
નિસ્પૃહ મનવાળા ઉપાલંભ આપતા તે મુનિ રાજાને કહેવા લાગ્યા કે-‘શરદના ચંદ્ર જેવા ઉજજવલ તમારા કુળમાં જન્મેલાને અધમલોકને યોગ્ય એવો પ્રમાદ (ઉપેક્ષા) કરવો યોગ્ય ન ગણાય. ભયંકર જ્વાલા-યુક્ત અગ્નિ જો જળપાત્રમાંથી ભભુકે, તો તેવું જળ કોઇ છે કે, જેનાથી તે ઓલવાય ? તો આવા કુળમાંથી સાધુઓને પરેશાનીહેરાનગતિ-પરાભવ ઉત્પન્ન થયો, તે થોડો પણ બચાવવા કોઇ સમર્થ નથી. રાજા પગે વળગીને મુનિને ખમાવે છે અને કહે છે કે-‘કૃપા કરીને જેવી રીતે સાજા થાય તેમ કરો.' મુનિ કહે કે, ‘જો મારી પ્રવ્રજ્યા અંગીકાર કરે, તો તેમ કરું.' રાજાએ કહ્યું કે-આપને સમર્પણ કર્યા, પરંતુ. મનમાં વિકલ્પ થાય છે કે, તેઓ બોલવા સમર્થ નથી, તો જેમ બોલી શકે તેમ ક્ષણવાર બોલતા કરો.' એમ વિનંતિ કરી. એટલે મુનિ તેની પાસે ગયા. તેઓનાં મુખયંત્રો સાજાં કરીને વિસ્તારથી ધર્મ સમજાવ્યો. પ્રવ્રજ્યા માટે પૂછ્યું, તો સંવેગ પામેલા તે કુમારોએ ક્ષાંતિ આદિ ગુણો અને યોગો વડે તેવા પ્રકારના પૂર્વભવના અભ્યાસથી તે વાતનો સ્વીકાર કર્યો. સર્વ અંગોના સાંધાઓ જોડીને આગળ જેવા પ્રકારનું નિરોગી શરીર હતું, તેવા પ્રકારનું કરી આપ્યું. મુનિચર્યા સહિત બીજા દિવસે શુભ મુહૂર્તે રાજકુલને ઉચિત નીતિથી બંનેએ દીક્ષા અંગીકાર કરી.
ગાથા-૧૦૮
૧૪૦
રાજપુત્ર વિચારે છે કે, ‘આમણે મારા ઉપર ઉપકાર કર્યો.' બીજો પુરોહિતપુત્ર વિચારે છે કે, ખરેખર આણે દુષ્ટ અધ્યવસાયથી, બળાત્કારથી અમને છોડાવ્યા છે, નરકમાં પતંન પામવા સિવાય આનું બીજું ફળ તેને થવાનું નથી. આ ઉપાય વગર બીજો ઉપાય ન હતો ? આ પીડા ઔષધ સરખી હિતકારી છે, પરંતુ તત્ત્વભૂત નથી. આ પ્રમાણે પુરોહિતપુત્ર વિચારતો હતો. બીજું, જે વિડંબના કરીને પરાણે દીક્ષા લેવરાવી, તે તેમણે સુંદર કાર્ય કર્યું નથી. નિષ્કલંક પાલન કરેલા વ્રતવાળા અને સમાધિ તત્પર બનેલા ત્યાંથી મૃત્યુ પામી દેવપણે ઉત્પન્ન થયા. પરંતુ પુરોહિતપુત્રના મનમાંથી ગુરુદ્વેષ ન ગયો. તે દ્રેષ સહિત સર્વ અંત ક્રિયાઓ કરી..
દેવલોકમાં ઉદાર ભોગો પ્રાપ્ત થયા. જિનેશ્વરોના મહોત્સવો કર્યા.
