________________
૧૦
ઉપદેશમાળા * पडिवजिऊण दोसे, नियए सम्मं च पायपडियाए ।
तो किर मिहावईए; उप्पन्नं केवलं नाणं ॥३४॥ किं सक्का? वोत्तं जे, सरागधम्ममि कोइ अकसाओ।
जो पुण धरेज धणियं, दुव्वयणुज्जालिण स मुणी ।।३५।। * कडुयकसायतरूणं, पुकं च फलं च दोवि विरसाईं। .
पुप्फेण झायइ कुविओ, फलेण पावं समायरइ ॥३६॥ * संते वि कोवि उज्जइ, कोवि असंते वि अहिलसइ भोए ।
चयई परपच्चएण वि, पभवो दट्ठण जह जंबुं ॥३७||
ગુણી ચંદનબાળા સાધ્વીએ દર્શાવેલ પોતાની ભૂલ સ્વીકારીને આર્યા મૃગાવતીજી ગુરુણીના પગોમાં મસ્તક મૂકી ખમાવતાં કેવળજ્ઞાન પામ્યા. (તાત્પર્ય આત્માર્થીએ ગુરુનો સર્વ પ્રકારે વિનય કરવો.) (૩૪).
શું સરાગ સંયમવાળો કોઈ કષાય વિનાનો હોય એમ કહી શકાય ? નહિ, તથાપિ મુનિ તે છે કે જે અનિષ્ટ વચનથી પ્રજ્વલિત કરાયેલ કષાયના ઉદયને રોકે છે, યા નિષ્ફળ કરે છે. (૩૫)
કેમકે તે સમજે છે કે કટુ કષાયરૂપ વૃક્ષનાં પુષ્પો અને ફળો બન્ને કડવાં છે. - ક્રોધિત થયેલા કષાયના પુષ્પરૂપે બીજાનું બુરું ચિંતવે છે, અને ફળ રૂપે તાડન આદિ પાપ કરે છે. (નાટકષાયો અને) એના નિમિત્તભૂત વિષયોનો ત્યાગ રાખવો જોઈએ) (૩૬).
કોઈ વિવેકી છતાં ભોગોને પણ આર્ય જબૂની જેમ તજે છે. કોઈ અવિવેકી પ્રભવ ચોરની જેમ અછતના અભખરા કરે છે.
