________________
૬૫
ઉપદેશમાળા * आलावो संवासो, वीसंभो संथवो पसंगो य । हीणायारेहिं समं, सव्वजिणिंदेहिं पडिकुट्टो ।।२२३।। अन्नुन्नजंपिएहिं हसिउद्धसिएहिं खिप्पमाणो य । पासत्थमज्झयारे, बलाऽवि जइ वाउली होइ ।।२२४।। लोएऽवि कुसंसग्गी पियं जणं दुन्नियच्छमइवसणं । निंदइ निरूज्जमं पिय-कुसीलजणमेव साहुजणो ॥२२५।।
શરીરને બાઘા પહોંચે. અરેપાસત્થાની વચ્ચે જઈને રહેવું એ પણ વ્રતલોપવાળું છે, (કેમકે “અસંકિલિફૅહિ સમ ન વસે મુણિ, ચરિતસ્સ જ ન હાણી એવી જિનાજ્ઞા ભંગરૂપ છે) તેથી શ્રેયસ્કર એ છે કે પહેલેથી જ એવાને ભેગા જ નહિ થવું.
(૨૨૩) આચાર-હીનોની સાથે વાતચીત, એક મકાનમાં સહવાસ, મનમેળ-વાતવીસામો, પરિચય અને પ્રસંગ (વસ્ત્રાદિ લેવડદેવડ); એનો સમસ્ત જિનેશ્વર ભગવંતોએ નિષેધ કર્યો છે.
(૨૨૪) પાસસ્થાની મધ્યે રહેવામાં સુસાધુ બલાતું (અનિચ્છાએ) પણ કુસંગના પ્રભાવે પરસ્પર વાતચીતમાં પડે છે, ને (હરખના ઉછાળામાં એની સાથે) હસવું-ખીલવું થાય છે, એમાં રોમાંચ અનુભવે છે, એથી વ્યાકુળ થાય છે, (ઘર્મ-સ્વૈર્યથી ચૂકે છે.)
(૨૨૫) લોકો પણ ખરાબ માણસની સંગતના પ્રેમીને દુઝિયચ્છ”=ઉદ્ભટ વેષધારીને, ને અતિવ્યસનવાળાને નિંદ છે. (એની ધૃણા કરે છે), એમ સુસાધુ મધ્યે રહેવા છતાં નિરુદ્યમી (શિથિલાચારી)ની તથા કુશીલજનને વહાલો કરનારની સાધુજન ધૃણા કરે છે.
