________________
ઉપદેશમાળા
ओसन्नया अबोही, पवयणउब्भावणा य बोहिफलं । ओसन्नो विवरं पि हु, पवयणउब्भावणापरमो || ३५०|| गुणहीणो गुणरयणायरेसु, जो कुणइ तुल्लमप्पाणं । सुतवस्सिणो य हीलइ सम्मत्तं कोमलं तस्स ।। ३५१।। ओसन्नस्स गिहिस्स व, जिणपवयणतिव्वभावियमइस्स । कीरइ जं अणवजं, दढसम्मत्तस्सऽवत्थासु || ३५२।।
૧૦૮
(૩૫૦) (સર્વ ઓસત્રનો) ‘શિથિલાચારી' તરીકે (આ ભવમાં જ લોકોમાં પરાભવ થાય છે, અને આજ્ઞા વિરાધક હોઈ પરલોકમાં) ‘અબોધિ'=જૈનધર્મ પ્રાપ્તિ વિનાના બને છે. (કારણકે) શાસનની પ્રભાવના જ બોધિરૂપ કાર્ય પેદા કરે છે. (સંવિગ્નવિહારીના અનુષ્ઠાનદેખી લોક શાસન-પ્રશંસા કરેછે.) પોતે શિથીલ છતાં (વાદ લબ્ધિ વ્યાખ્યાનાદિ) તથા સુસાધુના ગુણપ્રકાશનાદિથી મુખ્યપણે શાસનની પ્રભાવના કરે છે. તે દેશ-ઓસન્નો છતાં શ્રેષ્ઠ છે.
(૩૫૧) જે (ચારિત્રાદિ) ગુણહીન (‘અમે પણ સાધુ છીએ’ એમ કરી) પોતાને ગુણસાગર સાધુઓની તુલ્ય માનેમનાવે છે, તે ઉત્તમ તપસ્વીઓને (‘આ તો માયાવી ને લોકને ઠગનારા છે એમ કરી) હલકા પાડે છે. (તે મિથ્યાદ્રષ્ટિ જ છે, કેમકે) તેનું સમ્યક્ત્વ નિઃસાર છે. (સમ્યક્ત્વ ગુણવાન પ્રત્યે પ્રમોદથી સાધ્ય છે.)
(૩૫૨) (પ્રવચન-ભક્તિને વરેલા સુસાધુ) પાસસ્થાદિ શિથિલાચારી કે જિનાગમથી ગાઢ રંગાયેલા ચિત્તવાળા દૃઢ સમ્યક્ત્વધારી સુશ્રાવકનું નિરવદ્ય (નિષ્પાપ) ઉચિત કરે, પરંતુ તે (દ્રવ્ય-ક્ષેત્ર-કાળ-ભાવ-આપત્તિ વગેરે) અવસ્થામાં (કારણે) જ કરે, (સર્વદા નહિ, કેમકે)
