________________
૧૩૦
ઉપદેશમાળા अबहुस्सुओ तवस्सी विहरिउकामी जाणिऊण पहं । अवराहोपयसया, काऊण वि जो न याणेइ ।।४१२।। देसियराइयसोहिय, वयाइयारे य जो न याणेइ। .
अविसुद्धस्स न वड्डइ, गुणसेढी तत्तिया ठाइ ।।४१३।। આ બધા દોષો લાગે છે, (તેથી શાસ્ત્રબોધ વિષે ધરખમ પ્રયત કરવો જોઈએ. અહીં સુધી દ્વાર ગાથા વિવેચન પૂરું થયું.)
(૪૧૨૪૧૩) (હવે અલ્પ આગમજ્ઞાનવાળાની પણ એવી જ સ્થિતિ બતાવે છે.)
જે મોક્ષ માર્ગને નહિ જાણવાને લીધે “અવરાહ'=“સેંકડો અતિચારસ્થાન' સેવે છે, કારણ કે એ “અ-બહુશ્રુત =વિશિષ્ટ શ્રુતરહિત છે, છતાં ય જે “વિહરિઉકામો’—ગીતાર્થ વિના એકલો વિચરવાની-રહેવાની ઇચ્છાવાળો હોય છે, એ પછી ભલે
તવસ્સી' વિકૃષ્ટ તપ (અઠ્ઠમ ઉપરના તપ)થી શરીરને તપાવી (શોષાવી) નાખનારો હોય તો પણ એની ગુણશ્રેણી વધતી નથી) દેવસિક-રાત્રિક (અતિચારો)ની “સોહિય'=પ્રાયશ્ચિત્તથી શુદ્ધિ-પ્રક્ષાલનને, તથા (મૂળ-ઉત્તર ગુણરૂપ) વ્રતોના ખંડન-અતિચારના સ્વરૂપને જે જાણતો નથી, એવા અવિશુદ્ધની “ગુણ-શ્રેણિ =જ્ઞાનાદિગુણ સોપાન આરોહણા વધતી નથી કિંતુ (પૂર્વે હતી) તેટલી જ રહે છે. (અહીં ટીકામાં વિશેષ લખ્યું છે કે ગુનિશ્રારહિતને ય પોતે પ્રાયશ્ચિત-શુદ્ધ અને સમ્યફપ્રવૃત્તિવાળો હોવા છતાં ગુણશ્રેણિ વધતી નથી, પૂર્વે જેટલી જ રહે છે; કેમકે ગુણવાન ગુરુનો યોગ જ ગુણશ્રેણિવૃદ્ધિનું કારણ છે. એમાંય થોડું જાણનાર એકાકી મુનિ સંકિલષ્ટ ચિત્તવાળો હોય તો એની ગુણશ્રેણિ તો નષ્ટ જ થઈ જાય છે, અને એને પૂર્વોક્ત અનંત-સંસારિતા નીપજે છે.)
