________________
૧૩૮
ઉપદેશમાળા
तो हयबोही य पच्छा, कयावराहाणुसरिसमियममियं । पुण वि भवो अहिं पडिओ, भमइ जरामरणदुग्गम्मि ||४३३|| जइयाऽणेणं चत्तं, अप्पणयं नाणदंसणचरित्तं । तइया तस्स परेसुं, अणुकंपा नत्थि जीवेसु || ४३४ || छक्कायरिऊण असंजयाण, लिंगावसेसमित्ताणं । बहुअसंजमपवाहो, खारो मइलेइ सुटुअरं || ४३५ ।।
રાજા’=જિનેશ્વર ભગવાનની ‘બોધિ’ આજ્ઞાને હણે છે, અથવા (પરભવ માટે) ‘બોધિ’–જૈનધર્મ-પ્રાપ્તિને હણે છે.
(૪૩૩) તેથી એમ બોધિને હણનારો પછીથી એ ‘ક્ય’=આશાનિરપેક્ષ દયે સેવેલા અતિચારોને અનુરૂપ આ (જ્ઞાનિદષ્ટ) ‘અમિત’=અનંત સંસાર સમુદ્રમાં ફરીથી પણ પડી અતિગહન જરા-મૃત્યુના કિલ્લામાં ભટકતો થઈ જાય છે. (આ તો પરલોકના અનર્થ; પરંતુ અહીં પણ,)
(૪૩૪) જ્યારે એ (પુણ્યશાળીએ) પોતાના જ્ઞાનદર્શન-ચારિત્રને ફગાવી દીધા, ત્યારે (એમ કહેવાય કે) બીજા જીવો પર એને અનુકંપા નથી; (કેમકે એ અધર્મ પામવાના.)
(૪૩૫) (પૃથ્વીકાયાદિ) ષટ્ જીવનિકાયના દુશ્મન ભૂત અને ‘અસંયત્’=મન-વચન-કાયાના યથેચ્છ પ્રવર્તક, તથા (એટલા જ માટે) રજોહરણને માત્ર ધરનારા (વેશધારી)ને ઘણો અસંયમનો પ્રવાહ (અને એના લીધે પાપ સમૂહ લાગે છે, ને તે) ક્ષાર છે; (વસ્ત્રાદિને તેવો ક્ષાર બાળીને ડાઘિયું કરે તેમ).
