________________
ઉપદેશમાળા
૧૬૮
ચંદ્ ન ય વંવાવ, વિમં ઝુળજ્ઞ, ઝારવે તૈય । अत्तट्ठा न वि दिक्खड़, देइ सुसाहूण बोहेउं ॥ ५१६॥
વોહેવું
મૈં ओसन्नो अत्तट्ठा, परमप्पाणं च हणइ दिक्खंतो । તેં છુહર લુÍÇ, સહિયયાં વુડ્ડ સયં હૈં ।।૧૧|| जह सरणमुवगयाणं, जीवाणं निकिंतए सिरे जो उ । વં ગાયરિયો વિ હૈં, ઇસ્તુતં પન્નવંતો ય (૩) ૧૮||
સુદ્ધાં) બધા મુનિઓથી ‘અવમરાતિક’ = ન્યૂન પર્યાયવાળો થઈને રહે છે. (૫૧૬) પોતે બધા સુસાધુને વંદન કરે છે, (પણ પોતાની પછીના પણ દીક્ષિત સુસાધુ પાસે) પોતાને વંદન કરાવતો નથી. સ્વયં ‘કૃતિકર્મ’=સાધુઓની વિશ્રામણાદિ સેવા-વૈયાવચ્ચ કરે છે, પરંતુ (એમની પાસે પોતાની સેવા) કરાવતો નથી. ‘અત્તઢા’=(પોતાના નિમિત્તે ઉપસ્થિત થયેલને પણ) પોતાને માટે શિષ્ય તરીકે દીક્ષા આપતો નથી, (કિન્તુ બીજાને ધર્મ-દેશનાથી) બોધ પમાડી સુસાધુઓને સોંપી દે છે.
(૫૧૭) (શિથિલાચારી શિષ્ય કેમ ન કરે ? તો કે) શિથિલાચારી પોતાના માટે (જો શિષ્ય તરીકે દીક્ષા આપે તો) એની અને પોતાની હત્યા કરે છે, (ભાવ ઘૃણનો નાશ કરે છે.) તે શિષ્યને (નકાદિ) દુર્ગતિમાં ફેંકે છે, સ્વયં (પૂર્વાવસ્થા કરતાં) વધુ (ભવસાગરમાં) ડૂબે છે. (૫૧૮) (ઉત્સૂત્ર પ્રરૂપક પણ કેવો ભયંકર ? તો કે) જેવી રીતે ‘શરણે’=ભયથી રક્ષણાર્થે સ્વીકારેલા (વિશ્વાસુ) જીવોના જે મસ્તકો કાપે (તે દુ:ખદ દુર્ગતિઓમાં પોતાની જાતને ધકેલે છે), એ જ પ્રમાણે (શરણે આવેલા વિશ્વાસુ શિષ્યોને) ‘ઉત્સૂત્ર’=આગમને ઓળંગીને પ્રરૂપણા કરનાર તથા
