________________
ઉપદેશમાળા
૧૩૯
किं लिंगविड्डरीधारणेण ? कजम्मि अट्ठिए ठाणे । राया न होइ सयमेवधारयं चामराडोवे ||४३६।। जो सुत्तत्थविणिच्छिय-कयागमामूल उत्तरगुणोहं । उव्वहइ सयाऽखलियो, सो लिक्खइ साहुलिक्खम्मि ॥४३७।। बहुदोससंकिलिट्ठो, नवरं मइलेइ चंचलसहावो । सुट्ठ वि वायामंतो, कायं न करेइ किंचि गुणं ।।४३८।।
(૪૩૬) જો રજોહરણાદિ સાધુવેશ ધારણ કરીને કાર્યો'=સંયમરૂપી પ્રયોજન ન સરતું હોય તો તેવા વેશનો ‘વિફર”=ફટાટોપ-આડંબર ધરવાથી શું? (એ સાધુ જ નથી; જેમ) આપમેળે સિંહાસને બેસી ચામર અને (છત્ર ધ્વજ આદિનો) ફટાટોપ ધરતાં રાજા નથી બનતું. (કેમકે ત્યાં રાજ્યસંપત્તિ-ખજાનો-પ્રજા-સેનાદિ પરિવાર વગેરે રાજાપણાનું કાર્યનથી થતું. એ થતું હોય તો રાજા કહેવાય, એમ સંપૂર્ણ સંયમ પાલનથી સાધુ બનાય.)
(૪૩૭) જે કોઈ સૂત્ર-અર્થના (શ્રુતસાર-પરમાર્થ સમજવા સાથે) નિશ્ચયવાળો બની “કૃતાગમ” આગમને જિનવચનને (આત્મસ્થ) કરે છે, અને “મૂલોત્તરગુણૌઘ'=મહાવ્રત તથા પિડવિશુદ્ધિ આદિ ગુણસમૂહને “ઉદ્ધહતિ'=સમ્યફ બજાવીને જીવનના અંત સુધી પહોંચાડે છે, તથા હંમેશા (સંયમમાં) અખ્ખલિત'=નિરતિચાર રહે છે, તે સાધુને સાચા સાધુની ગણતરીમાં ગણના અપાય છે. બાકી,
(૪૩૮) (અજ્ઞાન-ક્રોધ-મદાદિ) બહુ દોષોથી ચિત્ત સંકલેશવાળો તો (વિષયાદિમાં) ભટકતા સ્વભાવનો બની (સ્વાત્માને) માત્ર મલિન કરનારો હોય છે. એ કાયાને (તપસ્યા
