________________
ઉપદેશમાળા
૧૫૧ कत्तो चिंता सुचरिय-तवस्स गुणसुट्ठियस्स साहुस्स? । સોમ-હસ્થો, નો કચ્છ નિયમ-મરિયમરો ૪૭૦માં
साहति य फुडविअडं, मासाहस-सउण-सरिसया जीवा । ન ય મારયેત્ત તં યાંતિ તા ૪૭૧ वग्धमुहम्मि अहिगओ, मंसं दंतंतराउ कड्डेइ । मा साहसं तिजंपइ, करेइ न य तं जहाभणियं ।।४७२।।
આંચકોહૃદયાઘાત)થી “મુહુરૂંણ”=અતિ અલ્પકાળમાં, જીવ(આ દેહછોડી) બીજા દેહમાં સંક્રમણ (ગમન) કરે છે. (અંતે આ ચિંતા ને શોક ધર્મ નહિ કરનારાને થાય છે; કિન્તુ)
(૪૭૦) જેણે સુંદર રીતે (અનશનાદિ ૧૨ પ્રકારનો) તપ આચર્યો છે, ને જે સંયમ ગુણમાં સુસ્થિર છે, એવા સાધુને (મોક્ષ સાધકને) ચિંતા ક્યાંથી હોય ? કે જે “નિયમો'=દ્રવ્યાદિ અભિગ્રહરૂપીમાલથી ભરેલા ગાડાવાળા છે; ને માટે જ “સોન્ગઈ -ગમ -પડિહત્વો” = સ્વર્ગ-મોક્ષરૂપ સુગતિગમનમાં દક્ષ ચતુર છે. (અર્થાત્ આવા સાધુને જીવનમાં અંતે ચિંતા-શોક કરવાનો રહે જ નહિ.)
(૪૭૧) (લઘુકર્મી આત્માર્થી આમ આરાધે છે, પરંતુ ગુરુકર્મી માનાકાંક્ષી) “મા સાહસ” પંખી જેવા જીવો બીજાઓને “ફુટ સ્પષ્ટપણે “વિકટં=વિસ્તારથી ઉપદેશે છે ખરા, પરંતુ કર્મના ભારથી ભારેપણાને લીધે તે (ઉપદેશેલ કર્તવ્ય)ને તે પ્રમાણે (સ્વય) આચરતા નથી.
(૪૭૨) (માસાહસ પંખીનું દ્રષ્ટાન્ત આ પ્રમાણે-) (ખાઈ પી મોં ફાડી સૂતેલા) વાઘના મોંમાં પેઠેલું (પંખી, એ વાઘના) દાંતના આંતરાઓમાંથી માંસના કણિઆઓ ખેંચે (ને ખાય) છે, અને
