________________
ઉપદેશમાળા
૧૨૯
कह सो जयउ अगीओ? कह ? वा कुणउ अगीयनिस्साए।
कह ? वा करेउ गच्छं, सबालवुड्डाउलं सो उ ||४०८।। ** सुत्ते य इमं भणियं, अप्पच्छित्ते य देइ पच्छितं । पच्छिते अइमत्तं, आसायण तस्स महईओ||४०९।। आसायण मिच्छर्त, आसायणवज्जणाउ सम्मतं । आसायणानिमित्तं, कुव्वइ दीहं च संसारं ।।४१०।। एए दोसा जम्हा, अगीय जयंतस्सऽगीयनिस्साए । वट्टावेइ गच्छस्स य, जोवि गणं देइ अगीयस्स ।।४११।।
(૪૦૯) આગમમાં આમ કહ્યું છે કે પ્રાયશ્ચિતને પાત્ર નહિ એવાને પ્રાયશ્ચિત આપે, અથવા પ્રાયશ્ચિત પાત્રને અત્યધિક (પ્રાયશ્ચિત્ત) આપે, તેને (જ્ઞાનાદિની પ્રાપ્તિમાં શાતન-નાશ આદિ કરવારૂપ) મોટી આશાતનાઓ લાગે. (કેમકે અત્યધિક પ્રાયશ્ચિત વહન કરવામાં એટલો સમય જ્ઞાનાદિની નવી પ્રાપ્તિ અટકે.)
(૧૦) આશાતના (જ્ઞાનાદિના નાશરૂપ હોઈ, સાક્ષાતુ) મિથ્યાત્વ છે. આશાતનાથી બચવું એ (સાક્ષાત્) સમ્યક્તરૂપ છે. (કેમકે આશાતના-વર્જનનો પરિણામ સભ્યત્ત્વ છે. એટલા જ માટે અગીતાર્થ અત્યાધીક પ્રાયશ્ચિત-દાનાદિ અવિધિ સેવવા દ્વારા) આશાતના કરવાના નિમિત્તે પોતાનો સંસાર દીર્ઘ અને “ચ”=કિલષ્ટ સરજે છે.
(૪૧૧) (સારાંશ) જે કારણથી (૧) અગીતાર્થપણામાં કરાતા સ્વયં આરાધનાના પ્રયતોમાં તથા (૨) બીજા અગીતાર્થની નિશ્રાએ રહી કરાતા આરાધનાના પ્રયત્નોમાં આ બધા દોષો છે, તેથી જ (સ્વયં અગીતાર્થ બન્યો રહી) જે ગચ્છને ચલાવે છે, તથા (૩) જે અગીતાર્થને ગચ્છ સોપે છે, તેને પણ
