________________
ઉપદેશમાળા
૧૦૭ निच्चं पवयणसोहा-कराण चरणुज्जयाण साहूणं । संविग्गविहारीणं, सव्वपयत्तेण कायव्वं ।।३४७|| हीणस्स वि सुद्धपरूवगस्स, नाणाहियस्स कायव्वं । जणचित्तग्गहणत्थं, करिति लिंगावसेसेऽवि ।।३४८।। दगपाणं पुष्फफलं, अणेसणिज्जं गिहत्थकिच्चाई । अजया पडिसेवंति, जइवेसविडंबगा नवरं ।।३४९!।
રોગ પ્રતીકાર-ઉપચાર કરવો નહિ. પરંતુ જો અતિ સહન કરતાં (સંઘયણ બળ ન પહોંચવાથી) સંયમના યોગો (પડિલેહણાદિ કાર્યો) સીદાય, તો તેણે ઔષધ કરવું અનુચિત નથી.
(૩૪૭) (શેષ સાધુઓનું કર્તવ્ય એ છે કે) હંમેશાં જૈન શાસનની પ્રભાવના કરનારા, “ચરણોદ્યત” અપ્રમાદી અને સંવિગ્ન'=મોક્ષની જ એક ઈચ્છાથી વિહરનારા સાધુઓનું સર્વ પ્રયતો કરીને (વૈયાવચ્ચાદિક) કરવું જોઈએ.
(૩૪૮) અપ્રમત (આત્માર્થી) મુનિએ લોકરંજન કરવા માટે ચારિત્રમાં શિથિલ છતાં વિશેષ જ્ઞાની અને આગમના શુદ્ધ પ્રરૂપકનું પણ ઉચિત કાર્ય કરવું. (કારણકે “સાધુઓ, નિર્દય છે, પરસ્પર ઇર્ષાળું છે' એવો લોકોમાં શાસનનો ઉડાહ ન થાય.)
(૩૪૯) (તે માત્ર વેશધારી પાર્થસ્થાદિ કેવા હોય? તો કે) સચિત્ત પાણી, પુષ્પો, ફળો તથા આધાર્મિકાદિ દોષિત સેવનારા અને ગૃહસ્થ કાર્યો (ગૃહ કરણાદિ) અજયા=યતના વિનાના (પાપ મોકળાં એ રીતે) સેવનારા હોય છે. એ મુનિગુણરહિત માત્ર વેશ વિડંબક છે.
