________________
૧૨૦
ઉપદેશમાળા जोऽवि य पाडेऊणं, मायामोसेहिं खाइ मुद्धजणं । तिग्गाममज्झवासी, सो सोयइ कवडखवगु व्व ||३८६।। एगागी पासत्यो, सच्छंदो ठाणवासी ओसन्नो । दुग्गमाइसंजोगा, जह बहुआ तह गुरु हुंति ।।३८७।।
(૩૮૬) (તેમ માયાવીને નુકસાનમાં,-) (લોકરંજન કરનારો) જે કોઈ પણ મુગ્ધજનને (ભદ્રક જીવોને) માયા પૂર્વકના મૃષા વચનોથી આત્મવશમાં પાડીને ખાઈ =ઠગે છે, તે ત્રણ ગામ મધ્યે રહેવાવાળા બ્રાહ્મણ કપટી માસ ખમણી સંન્યાસીની જેમ (અંતે) શોક કરતો બેસે છે.
(૩૮૭) એકાકી (સાઘર્મિક રહિત) પાસત્થો, સ્વચ્છંદ (ગુર્વાજ્ઞાહિત) સદા સ્થિરવાસી, અવસ (આવશ્યકાદિમાં શિથિલ), આ પાંચ પદ . એના (એકેક પદનાં પાંચ ભાંગા થાય, અને) દ્વિક આદિ સંજોગો (થઈ ૧૦ ભાંગા થાય) એમાં જેમ જેમ બહુ પદ મળે તેમ તેમ વધુ ભારે દુષ્ટ ભાંગો ગણાય. (તાત્પર્ય, કોઈ ફક્ત એકાકીપણાનો જ દોષ વહેતો હોય યા ફક્ત પાસસ્થાપણાનો જ દોષ વહેતો હોય, તો એવાં પાંચ ભાંગા થાય, બન્નેના સંયોગવાળા ૧૦ ભાંગા થાય, દા.ત. કોઈ એકાકી અને પાસન્થો હોય, યા એકાકી અને સ્વચ્છેદ હોય.. ૩-૩ના સંયોગવાળા ૧૦ ભાગા. દા.ત. કોઈ એકાકી પાસત્થો અને સ્વચ્છેદ હોય એમ ૪-૪ સંયોગવાળા ૫ ભાગા અને પાંચનાં સંયોગવાળા ૧ ભાંગો. આ સાધુ સૌથી વધુ દુષ્ટ બને.)
