________________
ઉપદેશમાળા * सुविहियवंदावतो, नासेई अप्पयं तु सुपहाओ ।
दुविहपहविप्पुमुक्को, कहमप्प न याणई मूढो ।।२२९।। * वंदइ उभओ कालं पि, चेइयाइं थयथूई परमो ।
जिणवरपडिमाघरधूव-पुष्फगंधच्चअणुज्जुत्तो ।।२३०।। * सुविणिच्छियएगमई, धम्मम्मि अनन्नदेवओ अ पुणो ।
न य कुसमएसु रजइ, पुव्वावरबाहियत्थेसु ।।२३१।।
(૨૨૯) (પોતે શિથિલ છતાં) સુવિહિત મુનિઓ પાસે વંદન કરાવનારો (વંદન કરતાં નહિ રોકનારો), પોતાના આત્માને સુપથ-રત્નત્રયીમાંથી ભ્રષ્ટ કરે છે. આમ સાધુ-શ્રાવક) બંને માર્ગથી રહિત બનેલો તે મૂઢ પોતાના ભ્રષ્ટ આત્માને કેમ ઓળખી શકતો નથી (તે સુવિહિતનું વંદન ઝીલે છે?)
-------------- શ્રાવકધર્મ-વિધિ ----------- (૨૩૦) (અહીં સુધી સાધુ ધર્મવિધિ કહી. હવે શ્રાવક ઘર્મવિધિ કહે છે) સુશ્રાક ઉભયકાળ (“ચ” શબ્દથી મધ્યાહૅ પણ) જિનપ્રતિમાને વંદના કરે છે. (ભક્તામરાદિ) સ્તોત્ર ભણે છે. (બૃહદ્ દેવવંદનાદિમાં) થોયો બોલે છે. અને જિનવર-પ્રતિમાઘર (જિનમંદિર)માં ધૂપ - પુષ્પ -કેશર - વાસક્ષેપાદિ ગંધથી પૂજન કરવામાં “પરમ'=અત્યંત ઉદ્યત ઉદ્યમયુક્ત) રહે છે.
(૨૩૧) (અહિંસાદિ) ધર્મમાં અત્યંત નિશ્ચિત એક=અનન્ય મતિવાળો, અને (બીજા કોઈ મિથ્યા દેવ પર નહિ અને) ભગવાન પર જ અનન્ય શ્રદ્ધાવાળો હોય. “પુનઃ'=વળી (પ્રશમાદિ ગુણયુક્ત હોય) એ મિથ્યા શાસ્ત્રો પર રાગવાળો ન બને; કેમકે એ શાસ્ત્રો પૂર્વાપર-બાધિત (અર્થાતુ અઘટમાન ખંડિત) પદાર્થોને કહેનારા હોય છે.
