________________
ઉપદેશમાળા
, ૮૯ * कज्जे भासई भासं, अणवज्जमकारणे न भासइ य।
विगहविसुत्तियपरिवजिओ अजई भासणासमिओ।।२९७।। * बायालमेसणाओ, भोयणदोसे य पंच सोहेइ ।
સો ઉસ સમિગો, માનવ ઉન્નહીં હોડ઼ ર૧૮|| पुट्विं चक्खुपरिक्खिय-पमजिउं जो ठवेइ गिण्हइ वा । आयाणभंडमत्तनिक्खेवणाइ समिओ मुणी होइ ।।२९९।।
પગલે પગલે (અહીં કોઈ જીવજંતુ નથી ને? એમ) ભૂમિ શોધતો, (બાજુ કે પાછળનો પણ ઉપયોગ રાખતો) “અવ્યાક્ષિપ્ત” = શબ્દાદિ કોઈ વિષયમાં રાગદ્વેષ કર્યા વિના ઉપયોગપૂર્વક ચાલતો હોય છે.
(૨૯૭) (‘ભાષા સમિતિ ) જ્ઞાનાદિ-પ્રયોજને જ વચન ઉચ્ચારે તે પણ નિરવદ્ય (નિષ્પા૫) વચન બોલે, જ્ઞાનાદિ પ્રયોજન વિના ન બોલે, (સ્ત્રી-ભોજન કથાદિ) વિકથાઓ તથા વિશ્રોતસિકા' આંતરિક ખરાબ બબડવું એનો ત્યાગી, ચ”=૧૬ વચન વિધિજ્ઞ એવો સાધુ ભાષાસમિતિનો પાલક છે.
(૨૯૮) ૪ર એષણાના (આધાકર્માદિ દોષો જેનાથી રહિત આહારદિ શોધવામાં આવે છે તે), અને ભોજનના પાંચ દોષીને જે લાગવા ન દે, તે સાધુ એષણા-સમિતિવાળી છે; અન્યથા (દોષોને નહિ ગણકારનારો) “આજીવી'=સાધુ વેષ ઉપર ચરી ખાનારો (પેટ ભરનારો વેષવિડંબક) જાણવો.
(૨૯૯) કોઈ વસ્ત્ર-પાત્રાદિ વસ્તુ લેતાં-મૂક્તાં જે સાધુ પહેલાં મૂકવાના સ્થળને નેત્રથી જોઈને અને રજોહરણથી પ્રમાર્જીને મૂકે, કે તેવી રીતે જોઈ પ્રમાજીને ગ્રહણ કરે, તે આદાનભંડમાત્રનિક્ષેપ-સમિતિવાળો જાણવો.
