________________
૭૬
ઉપદેશમાળા नरयत्थो ससिराया, बहु भणई जेहलालणासुहिओ । पडिओ मि भए भाउअ ! तो मे जाएह तं देहं ।।२५६।। को तेण जीवरहिएण, संपयं जाइएण हुज गुणो ? | जइऽसि पुरा जायंती, तो नरए नेव निवडतो ।।२५७।। जावाऽऽउ सावसेसं, जाव य थोवोऽवि अस्थि ववसाओ । ताव करिज्जप्पहियं, मा ससिराया व सोइहिसि ।।२५८||
(૨૫૬) નરકમાં રહેલો શશિપ્રભરાજા (ધર્મ કરી દેવ થયેલ) પોતાના ભાઈને બહુ પ્રકારે કહે છે કે “હે ભાઈ ! પૂર્વના શરીરના લાલનપાલનથી આનંદ મંગળ માનતો હું (નરકથી ઉદ્ભવતા) ભયમાં પડ્યો છું. મારે મારા તે શરીરને કષ્ટો દે; (જથી આ નરક દુઃખો મટે)
(૨૫૭) (તેના ઉત્તરમાં તેના ભાઈ સૂરપ્રભ રાજા કહે છે કે, “જીવરહિત બનેલા તે શરીરને હવે વર્તમાનમાં કષ્ટ દેવાથી શો લાભ થાય ? જો પહેલાં જીવતાં) તે શરીરને (ત્યાગ-તપ-પરિસહોના) કષ્ટ આપ્યાં હોત, તો તું નરકમાં જ ન પડત.
(૨૫૮) (માટે હે શિષ્ય !) જ્યાં સુધી આયુષ્ય (કાંઈ પણ) બાકી છે, જ્યાં સુધી થોડો પણ (વ્યવસાય) ચિત્તનો ઉત્સાહ છે, ત્યાં સુધી આત્મહિતકર સાધના કરી લે; જેથી શશી પ્રજરાજાની જેમ પાછળથી ભવિષ્યમાં શોક કરતો ન બેસે. (ધર્મ ન કરનારો પસ્તાય છે. એટલું જ નહિ પણ.).
