________________
૬૬
ઉપદેશમાળા * निच्चं संकियभीओ, गम्मो सव्वस्स खलियचारित्तो ।
साहुजणस्स अमओ, मओऽवि पुण दुग्गइं जाइ ।।२२६।। गिरिसुयपुष्फसुआणं, सुविहिय ! आहरणकारणविहिन्न । वज्जेज सीलविगले, उज्जुयसीले हविज जई ॥२२७।। ओसन्नचरणकरणं जइणो वदंति कारणं पप्प ।। जे सुविइयपरमत्था, ते वंदंते निवारंति ।।२२८।।
(૨૨૬) ચારિત્રની અવનાવાળો હંમેશા (“આ મારી વાત કરતો હશે ?' એમ) શંકાશીલ રહે છે, અને (ગચ્છથી બહાર મૂકાવાના) ભયવાળો રહે છે, તેમજ બાળસહિત) સૌથી પરાભવ પામનારો બને છે, સાધુજનને અમાન્ય બને છે, અને મરીને પણ(નરકાદિ) દુર્ગતિમાં જાય છે. (‘પુણ'=વળી અનંત સંસારી ય બને છે.).
(૨૨૭) (એક જ મેનાના બે પોપટ એમા એક “ગિરિશુક નામે તે મલેચ્છોના સંગે ઉછરેલો, તેથી અપશબ્દો બોલતો, બીજો “પુષ્પશક' નામે તે તાપસોના સંગમાં ઉછરેલો શિષ્ટ શબ્દ બોલતો.) ગિરિશુક-પુષ્પશુકના દ્રષ્ટાંત અને એની કારણવિધિ જાણનાર તું હે સુવિહિત ! શીલરહિત (પાસત્યાદિ)ના સંગનો ત્યાગ કર. અને ઉદ્યત શીલવાળો યતી બન.
(૨૨૮) મૂળગુણ-ઉત્તરગુણમાં શિથિલ સાધુને સુવિદિત મુનિઓ કોઈ (સંયમાદિ) કારણ પામીને વંદન કરે છે. (અલબત તે શિથિલ મુનિઓમાં “આ વંદન લેવું એ અમારે મહાઅનર્થ માટે છે,” એમ) જે આગમ-રહસ્યના સારા જ્ઞાતા છે, તે વંદન કરતા સુવિહિત મુનિઓને વંદન કરતાં રોકે છે.
