________________
ઉપદેશમાળા
वुढ़ावासे वि ठियं, अहव गिलाणं गुरुं परिभवंति । दत्तु व्व धम्मवीमंसएण, दुस्सिक्खियं तं पि ।।९९।। * आयरिय-भत्तिरागो, कस्स सुनक्खत्तमहरिसीसरिसो? ।
अवि जीवियं ववसियं, न चेव गुरुपरिभवो सहिओ।१००।। ** पुण्णेहिं चोइया पुरक्खडेहिं, सिरिभायणं भविअसत्ता ।
गुरुमागमेसिभद्दा, देवयमिव पज्जुवासंति ।।१०१।। અપયશ, અપકીર્તિ અને (પરભવમાં કુગતિ-કારણભૂત) અધર્મ મળે છે.
(૯૯) દત્તમુનિની જેમ મંદબુદ્ધિમુનિ ઘર્મના કુવિકલ્પથી (અર્થાત્ “હું ઘર્મમાં દોષ નથી લગાડતો, ગુરુ લગાડે છે, એવા કુવિચારથી) જંઘાબળ ક્ષીણ થવાને લીધે વૃદ્ધાવાસ સ્થિરવાસમાં રહેલા કે ગ્લાન (માંદા) પડેલા ગુરુનાં છિદ્ર શોધી એમનો પરાભવ-તિરસ્કાર કરે છે (તે માત્ર ઉદ્ધતાઈથી જ નહિ, કિન્તુ તે પોતાને વ્યવસ્થિત હોવાનું માનતો હોય તો પણ), તેનો તે અભ્યાસ દુષ્ટ છે. (કેમકે દુર્ગતિનું કારણ છે.)
(૧૦૦) (પોતે તો ગુરુનો પરાભવ ન જ કરે, પરંતુ બીજા તરફથી કરાતા પરાભવને પણ સહન ન કરનાર) આર્ય સુનક્ષત્ર મહર્ષિના જેવો ગુરુ પ્રત્યેનો ભક્તિરાગ બીજા કોનો શોધવો કે જે રાગમાં પોતાના જીવનને પણ ખલાસ થવા દીધું! પણ ગુરુના તિરસ્કારને સહન ન કર્યો. (ગોશાળાએ ભગવંતને કહેલા અપશબ્દો એમને ન સાંખ્યા.)
(૧૦૧) જે ગુરુની દેવાધિદેવની જેમ ઉપાસના કરે છે તે ભવ્ય જીવો ખરેખર પૂર્વકૃત પુણ્યાનુબંધી પુણ્યથી પ્રેરાયા કરે છે.
