________________
૫૬.
ઉપદેશમાળા * पुरनिद्धमणे जक्खो, महुरामंगू तहेव सुयनिहसो ।
बोहेइ सुविहियजणं, विसूरइ बहुं च हियएण ।।१९१।। * निग्गंतूण धराओ, न कओ धम्मो मए जिणक्खाओ।
इड्डिरससायगुरुयत्तणेण, न य चेइओ अप्पा ।।१९२।। * ओसन्नविहारेणं, हा जह झीणमि आउए सव्वे ।
किं काहामि अहन्नो, संपइ सोयामि अप्पाणं ॥१९३।। * हा जीव ! पाव भमिहिसि, जाईजोणीसयाई बहुआई। भवसयसहस्सदुलहं पि, जिणमयं एरिसं लद्धं ॥१९४।।
(૧૯૧) શ્રતના કસોટી-પત્થર જેવા (અર્થાત બીજાઓને ' સ્વકૃતનું પરીક્ષા સ્થાન એવા મહાન કૃતઘર, આચાર્ય આર્યમુંગુ પણ તેમજ (જિહાવશ) મથુરામાં નગરની પાળ પાસે યક્ષ થયા. જે (પોતાના શિષ્ય) સાધુજનોને (પછીથી) બોધ આપે છે, અને (પોતાની અવદશા માટે) દયથી બહુ સંતાપ પામે છે.
(૧૯૯૨) (તે યક્ષ સંતાપ કરે છે કે, મેં ઘરવાસમાંથી નીકળીને જિનેશ્વરદેવ-કથિત ઘર્મ આરાધ્યો નહિ અને ઋદ્ધિ (શિષ્યાદિ સંપત્તિ), રસ (ખાટા મીઠાં ભોજન) અને શાતા (મુલાયમ શયાદિના સુખ), એ ત્રણ ગાથી ભારે અર્થાત્ તેના આદરવાલો બનીને મેં મારા આત્માને ઓળખ્યો નહિ. ' (૧૯૩) (આત્માને આ રીતે ન ઓળખ્યો કે, હાય! શિથિલ વિહારીપણાથી હું એવો રહ્યો કે સઘળું આયુષ્ય ક્ષીણ થઈ ગયું. હવે હું અભાગી શું કરીશ? એમ હવે તો મારે મારા આત્મા પર શોક કરવાનો જ રહ્યો.
(૧૯૪) “હે જીવ! ખેદ થાય છે કે તુ પાપી દુરાત્મા! લાખો ભવોએ પણ દુષ્માપ્ય આવા (અચિંત્ય ચિંતામણિ સમાન)
