________________
ઉપદેશમાળા
जो चंदणेण बाहु, आलिंपइ वासिणा वि तच्छेइ । संथुणइ जो अ निंदइ, महरिसिणो तत्थ समभावा ।। ९२ ।। सिंहगिरिसुसीसाणं मद्दं गुरुवयणसद्दहंताणं । वयरो कि दाही वायणत्ति न विकोविअं वयणं ॥ ९३ ॥ मिण गोणसगुलीहिं, गणेहिं वा दंतचक्कलाई से । इच्छंति भाणिऊणं, कज्जं तु त एव जाणंति ||१४||
कारणविऊ कयाई, सेयं कायं वयंति आयरिया | तं तह सद्दहिअव्वं, भविअव्वं कारणेण तहिं ॥ ९५||
૨૭
(૯૨) (શારીરિક શાતા-અશાતારૂપે) કોઈ હાથને ચંદનનું વિલેપન કરે કે કોઈ વાંસલાથી તેને છોલે; (માનસિક શાતા-અશાતારૂપે) કોઈ સ્તુતિ કરે કે કોઈ નિન્દા કરે; કિન્તુ ઉત્તમ મુનિઓ બન્ને પ્રત્યે સમભાવ રાખે છે. (ન તોષ, ન રોષ.)
(૯૩),(આવી સાધુતા ગુરુના ઉપદેશથી પ્રગટે છે; માટે ગુરુવચનને વિકલ્પ કર્યા વિના ઝીલનારા મુનિઓને ધન્ય છે!) ગુરુવચનમાં શ્રદ્ધાવાળા તે આર્ય સિંહગિરિના ઉત્તમ શિષ્યોનું કલ્યાણ થાઓ કે ‘તમને વાચના બાળ વજ્ર આપશે’ એમ કહેવા છતાં જેઓનું મોં જરા પણ બગડયું નહિ !
(૯૪) (વિનીત શિષ્યનું એ કર્તવ્ય છે કે) ગુરુ કદાચ એમ કહે કે ‘આંગળીઓથી સાપને માપ' યા ‘સાપના દાંત ગણ’ તો પણ ‘ઇચ્છું’ કહી સ્વીકારી લઈને તે કાર્યને તુર્ત કરે. (કેમ ? તો કે) એનું પ્રયોજન આજ્ઞા કરનારા ગુરુ જ સારી રીતે સમજે છે.
(૯૫) ક્યારેક પ્રયોજન સમજનાર આચાર્ય (ગુરુ) કાગડાને ધોળો કહે, તો પણ તે વચનને એ રીતે સહવું (માનવું) જોઈએ.
