________________
ઉપદેશમાળા उच्छूढसरीरधरा, अन्नो जीवो सरीरमंन्नति ।
धम्मस्स कारणे सुविहिया, सरीरं पि छडंति ।।८९॥ * एगदिवसं पि जीवो, पव्वजज्मुवागओ अनन्नमणो ।
जइवि न पावइ मुक्खं, अवस्स वेमाणिओ होइ ।।९०।। * सीसावेढेण सिरम्मि, वेढिए निग्गयाणि अच्छीणि । मेयजस्स भगवओ, न य सो मणसा वि परिकुविओ ।।९१॥
શરીરઘરની પરવા મૂકી દેનારા સુવિહિત શોભન આચારવાળા મુનિઓ “જીવ જુદો છે, શરીર તેનાથી જુદું છે,” એ ભાવનાથી ભાવિત થઈ ઘર્મ નિમિત્તે શરીરને પણ છોડે છે. (અર્થાત્ પ્રાણાંતે પણ ધર્મની રક્ષા કરે છે.) (૮૯)
(એ પ્રમાણે ધર્મના આદરવાળો) જીવ એક દિવસ પણ સંયમને પામીને સંયમમાં અનન્ય યાને નિશ્ચલ મનવાળો બને તો મોક્ષ પામે છે. કિન્તુ (જો તથાવિધ સંઘયણકાળાદિ સામગ્રીના અભાવે) મોક્ષ ન પામે તો પણ એ વૈમાનિક દેવ થાય છે. (ચારિત્રથી સમર્થિત સમ્યક્ત થોડા પણ કાળનું છતાં વિશિષ્ટ ફળનું કારણ બને છે.) (૯૦)
(૯૧) (ક્રૌંચે ગળેલા સોનાના યવની વાત મેતાર્ય મુનિએ ક્રૌંચની કરુણાથી સોનીને ન કરી તો) ભગવાન આર્ય મેતાર્યનું મસ્તક (સોનારે) વાઘરથી વીંટું તો એમૂના નેત્રો નીકળી પડયા છતાં પણ તેઓ વાણી-કાયાથી તો શું કિન્તુ મનથી પણ સોની ઉપર) ન કોપ્યા. (મુનિ ઘર્મ માટે શરીર નષ્ટ થવા દે, પરંતુ શરીરનાશક પર ગુસ્સો ન કરે.)
