________________
૨૦
-
ઉપદેશમાળા विग्गहविवायरूइणो, कुलगणसंघेण बाहिरकयस्स । नत्थि किर देवलोए वि, देवसमिईसु अवगासो ॥७०।। जइ ता जणसंववहार-वज्जियमकज्जमायरइ अन्नो ।
जो तं पुणो विकत्थइ, परस्स वसणेण सो दुहिओ ।।७१।। । * सुट्ट वि उज्जव(म)माणं पंचेव करिति रित्तंय समणं ।
अप्पथुई परनिंदा, जिब्भोवत्था कसाया य ||७२।।
પાડવા મથે તે ઉત્કટ ક્રોધાદિ ગ્રસ્ત આત્મા સદા દુઃખ-સંતાપમાં રહે છે. (૬૯) ' લડાઈ-ઝઘડાની રુચિવાળો હોય, તેથી સર્વ સાધુએ અને ચતુર્વિધ શ્રીસંઘે પણ અવંદનીય તરીકે તજી દીધો હોય (બહાર કર્યો હોય, તેને દેવલોકમાં દેવોની સભામાં પણ સ્થાન નથી મળતું.) તાત્પર્ય પરલોકમાં કોઈ સારું સ્થાન નથી મળતું. (૭૦).
જે કોઈ બીજો લોક-વ્યવહારથી વિરુદ્ધ (જેવાં કે નિંદા, ચોરી, વ્યભિચાર આદિ) અકાર્યને કરે છે, તે તો સ્વયં પોતાના જ પાપોથી રાજદંડ, ફાંસી વગેરે દુ:ખોથી દુખિત થાય છે, પણ જે પુનઃ બીજો તેની લોક સમક્ષ નિંદા કરે છે, તે નાહક બીજાના દુઃખે દુઃખી થાય છે. માટે પાપીનો પણ અવર્ણવાદ કરવો નહિ.) (૭૧)
કારણ કે તપ સંયમમાં સારી રીતે ઉદ્યમ કરનારને પણ ૧. આત્મશ્લાઘા, ૨. પરનિન્દા, ૩. જિલ્લા ૪. સ્પર્શનેન્દ્રિયની પરવશતા તથા ૫. કષાયો એ પાંચ (બીજા દુષ્કૃત્યો વિના પણ) સાધુને ગુણરહિત કરે છે. (૭૨)
