________________
ઉપદેશમાળા * जइ दुक्करदुक्करकारओत्ति, भणिओ जहट्ठिओ साहू ।
तो कीस अज्जसंभूअ-विजयसीसेहिं नवि खमिअं? ॥६६।। * जइ ताव सव्वओ सुंदरुत्ति कम्माण उवसमेण जइ । धम्मं वियाणमाणो, इयरो किं मच्छंर वहइ ? ||६७।। अइसुट्टिओ त्ति गुणसमुइओ त्ति जो न सहइ जइपसंसं । सो परिहाइ परभवे, जहा महापीढ-पीढरिसी ॥६८।। परपरिवायं गिण्हइ, अट्ठमयविरल्लणे सया रमइ । डज्झइ य परसिरीए, सकसाओ दुक्खिओ निच्चं ॥६९॥
(પરગુણ-અસહિષ્ણુતામાં અવિવેક છે, નહિતર) જો સ્થૂલભદ્ર સાધુને હતા તેવા જ “દુષ્કર દુષ્કરકારક” ગુરુએ કહ્યા તો આર્ય સંભૂતિવિજયના શિષ્યો (સિંહગુફાવાસી વગેરે)એ તે કેમ સહન ન કર્યું? (૬૬).
જો એ રીતે (સ્થૂલભદ્રજી) કર્મોનો ઉપશમ થવાથી સર્વ રીતે ઉત્તમ હતા તો ઘર્મને સમજનારા બીજા (સિંહગુફાવાસી) મુનિએ તેમની ઉપર મત્સર કેમ કર્યો? અર્થાત અવિવેક સિવાય મત્સર કરવાનું કોઈ કારણ નહોતું. (૬૭)
દ્રષ્ટાંતથી ઈર્ષ્યાના દોષો કહે છે, “આ મૂળ-ઉત્તર ગુણોમાં અતિ સ્થિર દ્રઢ) છે, વૈયાવચ્ચાદિ ગુણ સમુદાયવાળો છે,” એવી સાચી પણ અન્ય સાધુની પ્રશંસાને જે સહન ન કરે તે મહાપીઠ અને પીઠ મુનિઓની જેમ પરભવે સ્ત્રીપણું વગેરે હલકા ભાવોને પામે છે. (૬૮).
જે બીજાની નિંદા કરે, વચનથી આઠમદના વિસ્તારમાં સદા રમતો રહે અને જે બીજાની લક્ષ્મી જોઈને બળે, તેને હલકો
