________________
૧૭
ઉપદેશમાળા * ते धन्ना ते साहू, तेसिं नमो जे अकज्जपडिविरया ।
धीरा वयमसिहारं चरंति जह थूलिभद्दमुणी ।।५९।। * विसयासिपंजरंमिव, लोए असिपंजरम्मि तिक्खंमि ।
सीहा व पंजरगया, वसंति तवपंजरे साहू ।।६०।। *जो कुणइ अप्पमाणं, गुरुवयणं न य लहेइ उवएसं ।
सो पच्छा तह सोअइ, उवकोसघरे जह तवस्सी ।।६१।। जेट्ठव्वयपव्वयभर-समुव्वहणववसियस्स अच्चंतं । जुवइजणसंवइयरे, जइत्तणं उभयओ भटुं ।।६२।।
તેઓ ધન્ય છે, તેઓ સાધુપુરુષો છે, તેઓને નમસ્કાર થાઓ! કે જે ધીર સાધુઓ મુનિની જેમ અકાર્યથી દૂર રહ્યા થકી તલવારની ધૂલિભદ્ર મુનિની જેમ અકાર્યથી દૂર રહ્યા થકા તલવારની ધાર ઉપર ચાલવા સમાન વ્રતોને અખંડપણે પાળે છે. (૫૯)
સ્વવ્રતોના નિર્મળ પાલન માટે સાધુઓ “જેમ સિંહો સ્વરક્ષણાર્થે પાંજરામાં પુરાઈને પણ રહે છે, તેમ આ વિષયોરૂપી શસ્ત્રોના ઘર સમા લોકમાં બચવા માટે, સાધુઓ તારૂપ તલવારોના પાંજરામાં પુરાઈને રહે છે. (અર્થાત તપના મહાકષ્ટો વેઠીને પણ વિષયોના મારથી બચો.) (૬૦)
જે ગુરુવચનને માનતો નથી, તેઓના ઉપદેશને સ્વીકારતો નથી તે ઉપકોશા વેશ્યાના ઘેર ગયેલા સિંહ-ગુફાવાસી મુનિની જેમ પાછળથી પસ્તાય છે. (૬૧)
મહાવ્રતોરૂપ પર્વતના ભારને વહન કરવામાં લાગી ગયેલા સાધુને યુવાન બાઈ માણસોનો નિકટ સંબંધ કરવા જતાં એનું સાધુપણું ઉભય-નખ જેવું છે. (અર્થાત્ સાધુતાના પરિણામ વિના
