________________
એ અદ્ભુત અને અવનવી આંગીઓ હું જોઈશ અને મીઠાં મીઠાં સ્તવનો સાંભળીશ, એટલે પછી મારાથી નહિ રહેવાય. હુંયે તે વખતે ત્યાં દાદાના ચોકમાં ઊભો રહીને મારી કળા કરીશ; પીંછાં પસારીને છત્ર રચીશ, અને નાચીશ. મારાં કમ શું નહિ ખપી જાય આને લીધે? મને તો શ્રદ્ધા છે કે મારાં કઠોર કર્મો પણ કપાઈ જશે મારા આ કલામય નૃત્યને પરિણામે.
બંધુતમે દાદાજીની મૂર્તિ જોઈ છે ખરી ? તમે તો અહીં આવો ત્યારે જ જુઓ ! અને અહીં રહો એટલી વાર જ જોવા પામો ! અમારું તો રહેઠાણ જ અહીંયા ! અમારા માટે દાદાનાં દ્વાર રાત-દહાડો ખુલ્લાં ! તમે થોડીક ક્ષણો માટે એ મૂર્તિ નિહાળીને રાજીના રેડ થઈ જાવ છો, તો રાત ને દહાડો એની સામે ને સામે રહેતો હું તો કેવો ગાંડો થઈ જતો હોઈશ ! કલ્પના કરી શકતા હો તો કરો. નહિ તો હું જ તમને કહી દઉં ? –
મૂરત દેખ સદા મન હરખે, જૈસે ચંદ ચકોર...” ...૪ હું સદા, ચોવીસે કલાક, ચોસઠે ઘડીઓ, પળે પળે દાદાની મૂરત જોવા પામું છું અને મન વધતે પરિણામે હરખાતું રહે છે. ચંદ્રમાને જોઈને જેમ ચકોર પક્ષી હર્ષનું માર્યું ગાંડુંતૂર બની જાય, તેવી હાલત થાય છે મારી, બંધુ ! પરંતુ, આ બધું જ શક્ય તો જ બને, જો હું દાદાના દરબારમાં મોરપંખી થઈને અવતરું.
થોડીક ક્ષણો માટે મોરરૂપે પરિણમેલું કવિનું ભાવુક કવિ-હૃદય વિચારે છે કે જો હું મોર બનું તો મને કેવો લાભ થાય ! મારું જીવન કેવું ધન્ય બની રહે ! જગતના જીવો ભલે મનુષ્યદેહની ઝંખના સેવે; જ્ઞાની શાસ્ત્રકારો ભલે માનવભવનો મહિમા ગાય; મારે તો આ તિર્યંચ પક્ષીનો અવતાર જ ભલો, લાખેણો અને મહિમાવંતો, કેમકે એ પામું તો નિરંતર ભક્તિ મળે, સાંનિધ્ય મળે, કર્મો ખપે, અને તે રીતે મારો સંસાર સાવ ક્ષીણ થઈ જાય.
પરંતુ આ બધું બને કયારે ? હું મોર બનું તો બનું શી રીતે ? દાદાજીની કૃપા થાય તો જ આ બધું શક્ય બને ! એની કૃપા વિના તો પાંદડું પણ કયાં હલે છે?
તો એની કૃપા પામવાનો માર્ગ કયો છે? એની ભક્તિ કરવી, એનું કીર્તન કરવું, અને સાથે સાથે એનાં શ્રીચરણોમાં અરજી કરતાં રહેવું, એ જ એક માત્ર માર્ગ છે એની કૃપા મેળવવાનો.
