________________
જીવ! જેમ તને સુખ ઊપજે તેમ જ, તેમાં વિલંબ (ઢીલ) કરીશ નહિ, માટે જ બીજાઓએ પણ સ્વાર્થની ખાતર પણ કહ્યું છે કે જે દિવસે વૈરાગ્ય થાય, તે જ દિવસે પ્રઢયા (ત્યાગધર્મ સ્વીકારવી. એમ તેમના જ ગ્રંથોમાં કહેલાં
વને વિરત તે પ્રવ્રનેત” વગેરે વાક્યોનું રહસ્ય વિચારતાં જણાય છે. શંકરાચાર્યે નાની ઉંમરમાં સંન્યાસ સ્વીકાર્યો છે. આથી પણ જૈન દર્શનની માન્યતા વાજબી ઠરે છે.
ત્યાગધર્મની સાધનાના પહેલા પગથિયા જેવું સામાયિક છે, તેની પણ યથાર્થ કિંમત આંકનારા શ્રીગુરુમહારાજ સામાયિક પારનાર ભવ્ય જીવ જ્યારે પારવાનો આદેશ માગે છે, ત્યારે એ જ કહે છે કે “પુન:વિ વાયવ્યં” એટલે હે ભવ્ય જીવ ! ફરી પણ આ સામાયિક કરવું, અને બીજા આદેશને અંતે પણ કહે છે કે – “સાયારો ન મળ્યો’ સામાયિક કરવું, એ તમારો હંમેશાં વારંવાર કરવાનો આચાર છે, તેને કરવાનું ચાલુ રાખજો, પણ મૂકી દેશો નહિ.
વળી ખરાબ નિમિત્તોના સંસર્ગથી શુભ ભાવ ક્ષણવારમાં પલટાઈ જાય છે. માટે જ પ્રભુ શ્રીમહાવીરદેવે બાલક છતાં પણ યોગ્ય જાણીને અતિમુક્તકુમારને દીક્ષા આપી. આ બાલમુનિનું જીવન વિચારતાં ઘણો આત્મિક બોધ મળે છે, ને પુદ્ગલરમણતાની ઓછાશ પણ જરૂર થાય છે. તેમજ આ શ્રીભગવતીસૂત્રમાં શરૂઆતમાં પાંચ પરમેષ્ઠીને અને બ્રાહ્મી લિપિને નમસ્કાર કર્યો છે, તથા પાંચમા શતકના ચોથા ઉદ્દેશામાં કહ્યું છે કે દેવો અર્ધમાગધી ભાષા બોલે છે. તેમજ નવમા શતકના બીજા ઉદ્દેશામાં ગાંગેયના ભાંગા કહ્યા છે. તે ગણિતાનુયોગના રસિયાને બહુ જ બોધ આપનારા છે. વળી અહીં કૃતયુગ્મ વ્યાજ, દ્વાપર યુગ્મ અને કલ્યાજનું વર્ણન કર્યું છે. પ્રભુની દેશનાદિ સારાં નિમિત્તોને પામી પૂર્ણ વૈરાગ્યથી દીક્ષા લેનાર રાજકુમાર જમાલી પાપકર્મના ઉદયે ૧૫ ભવોમાં કેવાં કેવાં દુઃખો ભોગવે છે, ને અંતે સન્માર્ગને સાધી કઈ રીતે સિદ્ધ થશે? - આ હકીકત જમાલીના ચરિત્રમાંથી મળી શકે છે.
૧૫મા શતકમાં ગોશાલ સંખલિપુત્રનું જીવન જણાવ્યું છે. તેમાંથી જિનની આશાતનાનાં કડવાં ફળો, મરતાં તને થયેલો ખેદ, શિષ્યોને સાચી બીના જણાવતાં સમ્યગ્દર્શન પામે છે, પછીના ભવોની વિડંબના વગેરે ઘણી બીના જણાવી કહ્યું કે ઘણા લાંબા કાળે પાપકર્મો ખપાવી સન્માર્ગને સાધી તે પણ સિદ્ધ થશે. પોતાના કટ્ટાશત્રુ ગોશાલાને તેજલેશ્યાથી બળતો જોઈને પ્રભુ શ્રી મહાવીરદેવે શીતલેશ્યા મૂકીને બચાવ્યો. તેમાંથી બોધ એ મળે છે કે જેઓ ૪૦
શ્રી ભગવતીસૂત્ર-વંદના
