________________
ઉ. ૯: નવમા ઉદ્દેશામાં પ્રશ્નો પૂછ્યા છે કે ૧. જે ભાવિતાત્મા અનગાર પોતાની કર્મલેશ્યાને જાણતો નથી, તે શરીર સહિત જીવને જાણે કે નહિ ? ૨. રૂપી પુગલ સ્કંધો પ્રકાશિત થાય છે ? આ બે પ્રશ્નોના સ્પષ્ટ ઉત્તરો જણાવીને કહ્યું કે નરકના જીવોને આત્ત (સુખોત્પાદક) પુદ્ગલો હોતા નથી અને અસુરકુમારાદિ દેવોને સુખકર પુદ્ગલો હોય છે. તથા પૃથ્વીકાયિકાદિ જીવોને સુખને કરનારાં ને દુઃખને કરનારાં બંને પ્રકારનાં પુદ્ગલો હોય છે. નારકોને અનિષ્ટ પુદ્ગલો હોય છે. તેમજ મહાદ્ધિક દેવ હજાર મનુષ્યાદિનાં રૂપો વિતુર્વીને હજાર ભાષા બોલી શકે તેવી તેની શક્તિ હોય છે. અંતે સૂર્ય, તેની પ્રભા, છાયા તથા લેયાનો અન્વ કહીને માસાદિ પ્રમાણ મુનિપર્યાય વધતાં શ્રમણ નિગ્રંથો કયા દેવોની તેજોલેશ્યાને (સુખને) ઉલ્લંઘી જાય? આનો સ્પષ્ટ ખુલાસો કરતાં શ્રમણોના સુખની દેવતાઈ સુખની સાથે દેશથી સરખામણી કરી છે.
ઉ. ૧૦ઃ દશમા ઉદ્દેશામાં કહ્યું છે કે કેવલજ્ઞાની અને સિદ્ધ છઘસ્થને તથા અવધિજ્ઞાનીને જાણે છે, તેમજ સિદ્ધને દેહ નથી તેથી કેવલજ્ઞાનીની પેઠે સિદ્ધ બોલતા નથી. વળી કેવલજ્ઞાની આંખ ઉઘાડે છે અને મીંચે છે. તેઓ અને સિદ્ધો પણ તમામ નરકસ્થાનોને, સ્વર્ગોને ને સિદ્ધશિલાને તથા પરમાણુ પુદ્ગલને પણ જાણે છે.
ચૌદમા શતકની સાય (1) ભાનવિજયકૃત)
(ઓ સખિ અમિત ખ્યાલ કે – એ ઢાલ) શ્રી ગૌતમ ગણધાર નમો ભવિકા જના રે નમો ભવિકા જના રે દીક્ષા દિવસથી જેહ રહ્યો નહિ ગુરૂ વિના રે રહ્યો. અષ્ટાપદ ગિરિશંગે જઇ જિન વંદીયા રે જઈ વળતાં તાપસ પન્નરસેં પડિલોહિયા રે પડિ૧. મારગ જાતાં જેહ સવે થયા કેવલી રે સવે થયા કેવલી રે, તસ પરિષદમાં વીર સમીપઈ ગયા ભળી (ભલા) રે સમીપઈ. પ્રભુને વંદી એમ કહેતો ગૌતમો રે કહેતો વારિઓ વરઇ તાસ ખમાવેઈ ગૌતમો રે ખમાવઈ ર. તવ તે ગૌતમ અતિ કરતો કેવલ કારણે છે કે કેવલ. વયણેઇ બોલાવ્યો વીર જિનાં ચિત્ત ઠારણઈ રે જિનઈં શ્રી ભગવતીસૂત્ર-વંદના
૧૧૭.
