________________
હનુમાન, બધા ય અંતે બન્યા સાધુ. ભીખ, વિદુર, પાંચ પાંડવો, દ્રૌપદી, કુંતી વગેરેએ પણ છેવટે સર્વવિરતિ જીવનનો રાહ સ્વીકાર્યો.
અનંતાનંત તીર્થકરોએ સ્વયં જીવનમાં સાધુતા આચરી, એટલું જ નહિ, અનેક ચક્રવર્તીઓ તણખલાની પેઠે છ ખંડનું રાજય છોડીને સાધુતાના કાંટાળા માર્ગે આગળ વધ્યા. જેને રંગીલો રાણો કહેવાય, તે સનતકુમાર ચક્રવર્તી જયારે સાધુતાના માર્ગે આગળ વધ્યા ત્યારે છ-છ મહિના સુધી તો તેનો પરિવાર સમજાવવા પાછળ પાછળ ફર્યો. પણ પાક વૈરાગી બનેલા સનતકુમાર તો સાધનામાર્ગમાં અડગ જ રહ્યા.
ઋષભદેવ ભગવાનની પાટે થયેલા અસંખ્ય રાજાઓએ પણ સાધુજીવનનો રાહ સ્વીકારીને કલ્યાણ સાધ્યું.
રાજાના માથાના વાળ ઓળતી વખતે રાણી કહી રહી છેઃ “રાજ!દૂત આવ્યો.” રાજા ચકળવકળ નજરે ચારે બાજુ જુએ છે પણ દૂત ક્યાંય દેખાતો નથી. પૂછે છે રાણીને, “ક્યાં છે દૂત ?”
અને રાજાના માથામાંથી સફેદ વાળ કાઢીને રાજાના હાથમાં મૂકીને રાણી કહે છે, “આ રહ્યો યમરાજ તરફથી આવેલો દૂત.”
અને આ સફેદ વાળે રાજાનું જીવન-પરિવર્તન કર્યું. સાધુતાની સાધના કરવા તે નીકળી પડ્યો.
હા! આર્યદેશનો આ આદર્શ હતો. સૌ કોઈની નજરમાં પરમપદ હતું. તેને પ્રાપ્ત કરવા સૌ કોઈ, સફેદ વાળ આવતાં સાધનાના માર્ગે લીન બનતા. અરે ! જૈનશાસનને પામલાં અનેક આત્માઓ તો આઠ વર્ષની ઉંમરે પણ સાધુજીવન સ્વીકારતા હતા. સુંદર રીતે તેનું પાલન કરીને, પોતાના આત્માનું કલ્યાણ કરતા હતા. હેમચન્દ્રાચાર્ય, વજસ્વામી વગેરે નાની ઉંમરે દીક્ષા લઈને મહાન શાસનપ્રભાવક બન્યા હતા.
વર્તમાનકાળે પણ તન-મનની અનુકૂળતાવાળાએ સાધુજીવન સ્વીકારી લેવું જોઈએ. પણ જેમની તેવી અનુકૂળતા ન હોય તેમણે ય સમકિત સહિત બાર વ્રતો નાણ સમક્ષ ગુરુ સાક્ષીએ ઉચ્ચરવા જોઈએ.
વ્રતો ઉચ્ચર્યા પછી તેનું પ્રાણની સાથે પણ પાલન કરવું જોઈએ. પેલો વંકચૂલ! જંગલમાં ભૂલા પડવાથી આવી ચડેલા મુનિઓને ચોમાસા બાદ વિદાય આપતી વખતે નાના નાના ચાર નિયમ લીધા, તેનું પાલન કર્યું, જીવની કટોકટીના પ્રસંગે પણ તે નિયમોનું પાલન કરતાં જરાય ન અચકાયો તો તેના ફળસ્વરુપે ઊંચા દેવલોકની પ્રાપ્તિ થઈ. પરલોક સુધર્યો. પરંપરાએ આત્મકલ્યાણ સાધનારો બન્યો.
પ ા ાવ્રત ધરીયે ગુરુ સાખી કાર
