________________
અને એક રાત્રીએ, હાથમાં છરો લઈને પહોંચ્યો તે રાજાના શયનખંડમાં. ખુન્નસથી પિતા ઉપર છરાનો પ્રહાર કર્યો.
રાણી જાગી ગઈ. તેણે ચીસાચીસ કરી મૂકી. સૈનિકોએ સૂર્યને ઝડપી લીધો. રાણીએ રાજાના ઘા પર સાડીનો છેડો બાંધી દીધો.
પોતે જેને પોતાનો માન્યો, યુવરાજપદ સામે ચાલીને જેને આપ્યું, તે પુત્ર પોતે જ પોતાનો હત્યારો બન્યો, તે જાણીને રાજાના આવેશનો પાર નથી. “સૈનિકો! લઈ જાઓ એ દુખ નરાધમને મારી આંખ સામેથી, તેનું મોં પણ જોવા માંગતો નથી. તેને દેશનિકાલની સજા ફરમાવું છું.
અને મંત્રીઓ ! મારા આયુષ્યનો હવે ભરોસો નથી. તમે ચન્દ્રકુમારને શોધી લાવો, હું મારા હાથે તેનો રાજ્યાભિષેક કરવા ઈચ્છું છું.”
ચારે બાજુ તપાસ કરીને, પિતાનો સંદેશ પહોંચાડી, મંત્રીશ્વર ચન્દ્રકુમારને લઈ આવ્યા. તેણે પિતાના ચરણોમાં નમસ્કાર કર્યા.
પિતાએ ગદ્ગદ્ થઈને માફી માંગી. “બેટા! હું તારા ગુણોને ન ઓળખી શક્યો. સૂર્ય ઉપરના આંધળા મોહને વશ થઈને તને નગર છોડવામાં નિમિત્ત બન્યો.” - “પિતાજી! આપ આવું ન બોલો. જે કર્મમાં હોય તે જ થાય. આપણે સૌ તો કર્મરાજાની કઠપૂતળીઓ છીએ. તે જેમ નચાવે તેમ આપણે નાચવું પડે. ખેર, જે બન્યું તે ખરું, હું પણ રિસાઈ ગયો તે બદલ આપની પાસે ક્ષમા માંગું છું.”
પિતાએ તેનો રાજ્યાભિષેક કર્યો. પણ હૃદય ખિન્ન છે. સૂર્યનો વિચાર આવતાં આંખમાં ખુન્નસ ઊભરાય છે. દાંત કચકચાવે છે. બ્રેષનો દાવાનલ પ્રજ્વલિત થાય છે. જેને મેં હેતથી રાખ્યો, તે જ મને મારવા તૈયાર થયો! જેની ઉપર મેં પ્રેમ વરસાવ્યો તે જ મારી હત્યા કરવા આવ્યો.
કોઈએ તેને સંસારની અસારતા ન સમજાવી. સંસારના સ્વાર્થી સંબંધો ના ઓળખાવ્યા. પરમાત્માના શાસન તરફ નજર ન પહોંચાડી, અન્યથા તેના હૃદયમાં ક્ષમાનાં નીર ઉભરાત, સંસારની અસારતા સમજાત, વૈરાગ્યના પૂર પેદા થાત. સાધુજીવન મેળવવાની ઝંખના થાત. પાપો પ્રત્યે ધિક્કાર છૂટત. સૂર્યની સાથે પણ હાર્દિક ક્ષમાપના કરત.
વૈષ, તિરસ્કાર અને વૈરની આગમાં મૃત્યુ પામીને રાજા એક પર્વત પર વાઘ બન્યો.
દેશનિકાલની સજા પામેલો પેલો સૂર્ય પણ જંગલમાં ભટકતો તે જ પર્વત પર પહોંચ્યો. સૂર્યને જોતાં જ વાઘના પૂર્વજન્મના વેરના સંસ્કાર જાગ્રત થયા. ભયંકર કે ૬૩
જાણ છે આ વ્રત ધરીયે ગુરુ સાખી છે.
