________________
હતા જ નહિ.”
હકીક્તમાં આ ચાર મૂલ્યવાન હીરા મુસ્લિમ વેપારીએ ભાઈચંદભાઈને રાખવા આપ્યા હતા. પણ ભાઈચંદભાઈ ભૂલી ગયા હતા. એક મહિના પછી તેઓ પોતાના હીરા પાછા લેવા આવ્યા. તે વખતે ભાઈચંદભાઈને ખ્યાલ આવ્યો કે, તે હીરાજે ડબીમાં મૂક્યા હતા તે ડબી તો ભૂલમાં ચુનીભાઈને અપાઈ ગઈ છે. તેથી તેઓ ચુનીભાઈ પાસે ગયા.
યુનીભાઈ ! તમને પેલા હીરાના નંગ જે ડબીમાં આપ્યા હતા તે ડબીમાં નીચે બીજા ચાર નંગ ભૂલમાં રહી ગયા હતા. તો તે પાછા આપો ને?
હું! વાત કરો છો! મેં તો જોયા જ નથી. છતાં તે ડબી લાવું, હોય તો તેમાં હશે જ.”
ચુનીભાઈ ડબી લઈ આવ્યા, ભાઈચંદભાઈએ પેલી પટ્ટી ઊંચી કરી પણ ત્યાં તો પેલા ચાર નંગ હતા જ નહિ.
ભલે અત્યારે દેખાતાં નથી, પણ મને તો બરોબર યાદ છે કે તે ચાર નંગ આ ડબીમાં જ મૂકેલા હતા.”
એટલે શું મેં ચોરી લીધા છે? મારા ગળે પડો છો? ડબીમાં તમારા કોઈ હીરા હતા જ નહિ.”
ભાઈચંદ તો આ સાંભળીને સ્તબ્ધ થઈ ગયા. તેમને ખ્યાલ તો આવી જ ગયો કે ચુનીભાઈએ ચાર હીરા દબાવી દીધા છે. પણ હવે થાય પણ શું?
તેઓ ઘરે પાછા ફર્યા. પેલા વેપારીને કહ્યું, “ભાઈ ! તમે મને ચાર મૂલ્યવાન હીરાઓ રાખવા આપ્યા હતા, તે વાત તદ્દન સાચી છે. પણ ભૂલથી મારા વડે તે હીરા કોઈને અપાઈ ગયા છે. હવે પાછા આવવાની શક્યતા જણાતી નથી. તો તેની જે કિંમત થતી હોય તે કહો, હું તમને ચૂકવી આપવા તૈયાર છું.”
“ચુનીભાઈ ભલે જૂઠું બોલતા હોય, ભલે હીરા ચોરી લેતા હોય, પણ મારે તો તેમ નથી જ કરવું. મારે તેમને ખુલ્લા પણ નથી પાડવા. મારે તો દૂધે ધોઈને પૈસા પાછા આપવા છે, તેવું ભાઈચંદભાઈ મનમાં વિચારતાં હતાં.
પણ પેલા મુસ્લિમ વેપારી કહે, “ભાઈચંદકાકા! તમારી વાત સાચી. પણ મેં તે મૂલ્યવાન હીરા વેચવા માટે નથી આપ્યા. હું તેને શુકનવંતા માનું છું. જ્યારથી તે હીરા મારી પાસે આવ્યા છે, ત્યારથી ખૂબ જ સુખી બન્યો છું. માટે મારે હીરાના પૈસા નહિ, પણ હીરા જ જોઈએ છે. તમે જેને આપ્યા હોય તેની પાસેથી પાછા લઈને પણ મને તે જ હીરા પાછા આપો. પણ પૈસા નહિ. હથિી ૮૬ હજાર જ જ દ્રત ધરીયે ગુરુ સાખ ,
