________________
અને મરીને નરકમાં જવાનો છે. ભયંકર દુઃખોનરકનાં સહવાનાં છે!માટે તને જીવવાનું
કહ્યું !”
અને જાણે કે ભયાનક વિસ્ફોટ થયો. મૃત્યુ બાદ નરકમાં જવાનું છે, તે સાંભળતાં જ શ્રેણિકને ધરતી ધ્રૂજતી લાગી. તમ્મર આવવા લાગ્યાં. આંખમાંથી દડદડ આંસુ સરવા લાગ્યાં.
“ના...... ના....... ના, મારા પ્રભો! મારે નરકમાં નથી જાવું. પ્રભુ! મારે નરકમાં નથી જાવું. પ્રભો ! કોઈક ઉપાય બતાડો ! નરકનાં ભયંકર દુઃખોની વાત મેં આપના મુખે સાંભળી છે ! આજે તે દ્રશ્યો મારી નજર સમક્ષ આવે છે ! પેલા પરમાધામીઓ રાઈ રાઈ જેવડા ટુકડા કરી રહ્યા છે! પેલો પરમાધામી નારકને કરવતથી કાપી રહ્યો છે ! કોઈ આકાશમાં ફંગોળતા અને માંસ-લોહીની શેર છૂટે તે રીતે ભાલામાં વીંધાતા જણાય છે! પ્રભો! પ્રભો! મારાથી નરકમાં દુઃખો શું સહન થશે? ના, પ્રભુ! ના, મારે નરકમાં નથી જવું.”
શ્રેણિકને નરકનો કેટલો બધો ભય લાગી ચૂક્યો હશે જેના કારણે તેના મુખમાંથી આ શબ્દો સરી પડ્યા ! પ્રભુ પાસે જ્યારે જ્યારે નરકનાં દુઃખોનું વર્ણન તેણે સાંભળ્યું હશે ત્યારે ત્યારે તેને પરમાત્માનાં તે વચનો પ્રત્યે અપૂર્વ શ્રદ્ધા પણ હશે જ, કે જેથી આજે પોતાને તે નરકનો જાણે કે સાક્ષાત્કાર ન થતો હોય, તેમતેઓ કાકલૂદી કરી બેઠા.
નરક હશે કે નહિ? ત્યાં પરમાધામીઓ આવાં દુઃખો આપતા હશે કે નહિ? આ બધી સ્વર્ગ-નરકની વાતો ઊપજાવી કાઢેલી તો નહિ હોય ને? આવી શંકા તેના મનમાં હોત તો નરકમાં જવાની પોતાની વાત સાંભળીને તેને કદાચ મૂછમાં હસવું આવ્યું હોત. પણ ના! શ્રેણિકને આવી શંકાઓ કદી ય નહોતી. તેને તો પરમાત્મા તથા પરમાત્માના પ્રત્યેક વચન ઉપર પૂર્ણ શ્રદ્ધા હતી. તેનું સમ્યગદર્શન અત્યંત નિર્મળ હતું.
પ્રભુના વચન પ્રત્યેની અકાટ્ય શ્રદ્ધા હોવાના કારણે જ, જાણે કે અત્યારે જ પોતે નરકનાં દુઃખો ન અનુભવી રહ્યો હોય, તેવી વેદના શ્રેણિકના ચિત્કારોમાં રજૂ થતી
હતી.
આપણે પણ પરમાત્મા તથા પરમાત્માના પ્રત્યેક વચન પ્રત્યે આવી જ અકાર્ય શ્રદ્ધા પેદા કરવાની જરૂર છે. પરમાત્માના એક પણ વચન ઉપર કદી ય શંકા ન જોઈએ. કદી પણ તેને સિદ્ધ કરવાના પ્રયત્નો કરવાની ઇચ્છા પણ ન જોઈએ. ખબર પડે કે આ વાત કહેનાર બીજું કોઈ નહિ, પણ પરમાત્મા હતા; તો તરત જ તેને સિરસાવંઘ કરવા સિવાય બીજો વિચાર સ્વપ્રમાં પણ ન જોઈએ. જો અાપણે આવી પરિણતિ કેળવી હરિ ૨૨ બીજ વ્રત ધરીયે ગુરુ સાખ લોક
