________________
સાધુજીવન તરફ હોય તેના મનમાં સતત તે જ ભાવના વહેતી હોય કે, “ક્યારે મારામાં શક્તિ આવે ને ક્યારે હું સાધુ બનું?”
“સસનેહિ પ્યારા રે; સંયમ કબ હિ મિલે?” શબ્દો તેના મુખમાંથી સરી પડતા હોય. ક્યારે બનશ હું સાચો રે સંત? ક્યારે થશે મારા ભવનો રે અંત?” એ તેની મુંઝવણ હોય. સાધુજીવન મેળવવા તે સતત ઝુરતો હોય. કાચી કેરી ખાવા છતાંય તેની ખટાશના કારણે જેમ બીજા વાંદરાને મજા આવતી ન હતી, તેમ શ્રાવકજીવન જીવવા છતાંય, ના છૂટકે સંસારમાં કરવાં પડતાં પાપો બદલ ત્રાસ હોવાથી, તેને મજા ન આવે. મનમાં સતત ખટાશ વિનાની મીઠી કેરી ખાવાની થતી ઇચ્છાની જેમ, પાપો વિનાના સાધુજીવનને અનુભવવાની ઝંખના ચાલુ હોય.
જ્યારે શક્તિ પેદા થશે ત્યારે જેમ પેલો વાંદરો કૂદકો લગાવીને પાકી કેરી ખાધા વિના નહિ રહે, તેમ આ શ્રાવક પણ જ્યારે શક્તિ પેદા થાય ત્યારે સાધુજીવન મેળવ્યા વિના ન જ રહે. તે સદા પોતાની શક્તિનું માપ કાઢતો રહે. જેવી અનુકૂળતા થાય કે
તરત જ સાધુજીવન સ્વીકારી જ લે. માટે તો કહ્યું છે કે, “શ્રાવક એટલે સાધુપણાનો - સાચો ઉમેદવાર !
પણ, જૈનશાસન પામેલા જે માનવની તાકાત નથી પાકી કેરીની ડાળ (સાધુજીવન) સુધી પહોંચવાની કે નથી કાચી કેરીની ડાળ (શ્રાવકજીવન) સુધી પહોંચવાની ! પ્રયત્નો કરવા છતાંય બેમાંથી એકેય મેળવી ન શકવાના કારણે જેમના નસીબમાં માત્ર આંસુ બચ્યા છે તેવો નાનો વાંદરો એટલે અવિરત સમ્યદ્રષ્ટિ જીવ. સાધુજીવન કે શ્રાવકજીવન ન જીવી શકતો સમકિતી. માત્ર જૈન !
જૈન કુળમાં જન્મ્યો છે, જિનશાસન મળ્યું છે, માટે તેની નજરમાં પાકી કેરી = સાધુજીવન હોય જ. નાનો વાંદરો ભલે એકેય કેરી ન મેળવી શક્યો, છતાંય નીચે બેસીને જોયા કરે તો ઉપર રહેલી પાકી કેરીને જ. “ક્યારે તાકાત આવે ને ક્યારે પાકી કરી મેળવું ! અને...જો પાકી કેરી ન મળે તો કાચી કેરીવાળી ડાળે પહોંચી થોડો સમયે કાચી કેરી ખાઈને, પછી તાકાત વધે તો ફરી કૂદકો લગાવીને પાકી કેરી ખાઉં.” એવા વિચારો જેમ તેને સતત આવ્યા કરે છે, તેમ આ સમકિતી જીવને પણ સતત સાધુ - જીવન મેળવવાની ભાવના થયા કરે છે. પોતાની તાકાત ન હોવાથી સાધુજીવન ન મળવા બદલ આંખમાં આંસુ આવે છે.
- હૃદયમાં સતત એ ભાવના ચાલ્યા કરે છે કે “ક્યારે શક્તિ આવે ને ક્યારે સાધુજીવન સ્વીકારું? કદાચ સાધુજીવન સ્વીકારવાની તાકાત ન આવે તો પહેલાં થોડી તાકાત વધતાં જ કાચી કેરી જેવા નાના નાના વ્રત – પચ્ચકખાણો સ્વીકારીને શ્રાવક હતા. ૩
વ્રત ધરીયે ગુરુ સાખ ,
